თურქეთი. ინფორმაცია პოლიტიკური პარტია კარგი პარტიის შესახებ. ივნისი, 2023

„კარგი პარტია“ [IYI Party] ნაციონალისტური, ქემალისტური და ეროვნულ კონსევატული პოლიტიკური პარტიაა, რომელიც 2017 წლის 25 ოქტომბერს შეიქმნა. პარტია დააარსა მერალ აკსენერმა, რომელიც ამჟამადაც პარტიის ლიდერია. „კარგი პარტიის“ მოძმე პარტიაა ლიბერალ-კონსერვატული დემოკრატიული პარტია. „კარგი პარტიის“ სახელი და დროშა მომდინარეობს „კაიის“ [Kayi] ტომის ემბლემიდან. პარტიის ფერებია ცისფერი და ყვითელი. პარტიის მთავარი ოფისი მდებარეობს ანკარაში [ჩანკაიას რაიონში]. პარტია შეიქმნა თურქეთის ნაციონალისტური მოძრაობის პარტიის [MHP] ცნობილი ყოფილი წევრების გაყოფის შედეგად; მოგვიანებით „კარგ პარტიას“ მთავარი ოპოზიციური პარტია სახალხო რესპუბლიკური პარტიის [CHP] ზოგიერთი წევრიც შეუერთდა.

„კარგი პარტიის“ დამფუძნებელი და თავმჯდომარე მერალ აკსენერი და მისი მოადგილე ქორაი აიდინი ნაციონალისტური მოძრაობის პარტიის [MHP] ყოფილი წევრები არიან. პარტიაში განხეთქილება მოხდა მას შემდეგ, რაც MHP-ის ხელმძღვანელობამ მიიღო გადაწყვეტილება, 2017 წლის სადავო საკონსტიტუციო რეფერენდუმში მხარი დაეჭირა წამოყენებული საკონსტიტუციო ცვლილებებისთვის.

„კარგი პარტია“ საკუთარ თავს ახასიათებს, როგორც პოლიტიკური სპექტრის ცენტრს და ადვოკატირებას უწევს დღის წესრიგს, რომელიც თურქეთსა და ევროკავშირს კვლავ დაახლოვებს ერთმანეთთან; ამასთან, პარტია მიიჩნევს, რომ თურქეთი კვლავ დასავლური ბლოკის ნაწილი უნდა იყოს. წყაროები პარტიას ახასიათებენ მემარჯვენე-ცენტრისტული ან მემარჯვენე პოლიტიკური სპექტრის ნაწილად. პარტია მხარს უჭერს საპარლამენტო მმართველობის აღდგენას და სასამართლოსა და სხვა ინსტიტუტების დამოუკიდებლობას. „კარგი პარტია“ მიიჩნეოდა ანტი-ერდოღანისტულ ალტერნატივად იმ მემარჯვენე ამომრჩევლებისთვის, რომლებიც იმედგაცრუებულნი იყვნენ როგორც მმართველი პარტიის, ასევე MHP-ის მიმართ. 2018 წელს „კარგი პარტია“ ეროვნული ალიანსის წევრი იყო CHP-სთან და სხვა პარტიებთან ერთად. 2018 წელს თურქეთის პარლამენტში „კარგმა პარტიამ“ 43 მანდატი მოიპოვა. მერალ აკსენერი პარტიის საპრეზიდენტო კანდიდატი იყო.[1]

ინტერნეტ რესურსი „PolitPro“ „კარგი პარტიის“ შესახებ წერს, რომ პარტია მხარს უჭერს ცენტრალიზებულ პოლიტიკურ სისტემას, მკაცრს საიმიგრაციო პოლიტიკას და სურს, თურქეთი იყოს ძლიერი ეროვნული სახელმწიფო. წყარო მიიჩნევს, რომ პარტია ეწინააღმდეგება მულტიკულტურალიზმს და ძლიერი ნაციონალიზმის იდეების მატარებელია.[2]

„კარგი პარტია“ 2023 წლის არჩევნებში ოპოზიციური ალიანსის წევრი იყო. ოპოზიციური ალიანსი, „კარგი პარტიასთან“ ერთად, „სახალხო რესპუბლიკური პარტიის“ [CHP], „დემოკრატიული პარტიის“, „ბედნიერების პარტიის“, „დემოკრატიისა და პროგრესის პარტიისა“ და „მომავლის პარტიისგან“ შედგებოდა. ალიანსის საპრეზიდენტო კანდიდატი ქემალ ჯილიჩდაროღლუ იყო. საპარლამენტო არჩევნებში მმართველი პარტიის საარჩევნო „რესპუბლიკის ალიანსმა“ ხმების 49.31% მიიღო და გაიმარჯვა. ოპოზიციურმა „ეროვნულმა ალიანსმა“ ამომრჩეველთა ხმების 35.19% მიიღო.[3] საპრეზიდენტო არჩევნებში მოქმედმა პრეზიდენტმა რეჯეფ თაიფ ერდოღანმა გაიმარჯვა, თუმცა 50%-ზე მეტი ხმის აღება ვერ შეძლო, ამიტომ მასსა და მეორე ადგილზე გასულ ქემალ კილიჩდაროღლუს შორის საპრეზიდენტო არჩევნების მეორე ტური დაინიშნა. არჩევნების მეორე ტური 28 მაისს გაიმართა და ერდოღანის გამარჯვებით დასრულდა. თურქეთის უმაღლესი საარჩევნო საბჭოს თანახმად, ერდოღანმა ამომრჩეველთა ხმების 52.14% მიიღო. რეჯეფ თაიფ ერდოღანი თურქეთის რესპუბლიკის პრეზიდენტი მომდევნო ხუთი წლის განმავლობაში იქნება.[4]

ამერიკის შეერთებული შტატების სახელმწიფო დეპარტამენტი 2023 წელს გამოქვეყნებულ ანგარიშში [საანგარიშო პერიოდი 2022 წელი] თურქეთუს რესპუბლიკის შესახებ წერს, რომ 2018 წლის არჩევნების წინსაარჩევნო პერიოდში „კარგი პარტია“ დე-ფაქტო მედია ემბარგოს განიცდიდა. 2018 წლის 14-30 მაისის პერიოდში, თურქეთის რადიოსა და ტელევიზიაში 67 საათი დაეთმო ერდოღანს, 7 საათი დაეთმო CHP-ის კანდიდატს და 12 წუთი „კარგი პარტიის“ კანდიდატ მერალ აკსენერს.[5]

საერთაშორისო ორგანიზაცია „Freedom House“ 2022 წლის 18 ოქტომბერს გამოქვეყნებულ ინფორმაციაში [საანგარიშო პერიოდი 2021 წლის მაისი – 2022 წლის ივნისი] თურქეთში მედია და ინტერნეტ თავისუფლების შესახებ წერს, რომ 2022 წლის აპრილში, მას შემდეგ, რაც დააპატიმრეს ჟურნალისტი სედეფ კაბასი, ოპოზიციური „კარგი პარტიის“ წევრი ალფ ემექი სოციალურ მედიაში დაპატიმრებული ჟურნალისტის გვარის [კაბასი] დაწერის გამო დააპატიმრეს. მიუხედავად იმისა, რომ ემექმა პოსტი გამოქვეყნებიდან მალევე წაშალა, ის 12 დღის განმავლობაში პატიმრობაში ჰყავდათ.[6]

[1] ინტერნეტ რესურსი „Dbpedia“; ინფორმაცია „კარგი პარტიის“ შესახებ; ხელმისაწვდომია ბმულზე: https://dbpedia.org/page/Good_Party [ნანახია 2023 წლის 5 ივნისს]

[2] ინტერნეტ რესურსი „PolitPro“; ინფორმაცია „კარგი პარტიის“ შესახებ; ხელმისაწვდომია ბმულზე: https://politpro.eu/en/turkey/parties#iyi [ნანახია 2023 წლის 5 ივნისს]

[3] მედია საშუალება „პირველი არხი“; თურქეთის საპარლამენტო არჩევნებში მმართველი პარტიის საარჩევნო „რესპუბლიკის ალიანსს“ ხმების 49.31 პროცენტი აქვს, ოპოზიციურ „ეროვნულ ალიანსს“ კი, 35.19 პროცენტი; გამოქვეყნებულია 2023 წლის 15 მაისს; ხელმისაწვდომია ბმულზე: https://1tv.ge/news/turqetis-saparlamento-archevnebshi-mmartveli-partiis-saarchevno-respublikis-alianss-khmebis-49-31-procenti-aqvs-opoziciur-erovnul-alianss-ki-35-19-procenti/ [ნანახია 2023 წლის 15 მაისს]

[4] მედია საშუალება „Anadolu Agency“; ერდოღანი ხელახლა იქნა არჩეული თურქეთის პრეზიდენტად; გამოქვეყნებულია 2023 წლის 28 მაისს; ხელმისაწვდომია ბმულზე: https://www.aa.com.tr/en/politics/erdogan-reelected-turkiye-s-president-in-runoff-election-supreme-election-council/2908385 [ნანახია 2023 წლის 30 მაისს]

[5] ამერიკის შეერთებული შტატების სახელმწიფო დეპარტამენტი; ყოველწლიური ანგარიში ადამიანის უფლებების დაცვის პრაქტიკის შესახებ თურქეთში – 2022 წელი; გამოქვეყნებულია 2023 წლის 20 მარტს; ხელმისაწვოდმია ბმულზე:

[ნანახია 2023 წლის 5 ივნისს]

[6] საერთაშორისო ორგანიზაცია „Freedom House“; ანგარიში ციფრული მედიისა და ინტერნეტის თავისუფლების შესახებ [საანგარიშო პერიოდი 2021 წლის მაისი – 2022 წლის ივნისი]; გამოქვეყნებულია 2022 წლის 18 ოქტომბერს; ხელმისაწვდომია ბმულზე:

[ნანახია 2023 წლის 5 ივნისს]

თურქეთი. ფეთჰულაჰ გიულენის მოძრაობის წევრთა და ასეთად მიჩნეულთა მდგომარეობა. აგვისტო, 2022

ამერიკის შეერთებული შტატების სახელმწიფო დეპარტამენტი 2022 წელს გამოქვეყნებულ ანგარიშში [საანგარიშო პერიოდი 2021 წელი] თურქეთის რესპუბლიკის შესახებ წერს, რომ 2018 წლის ფართო ანტიტერორსტული კანონმდებლობის ფარგლებში, მთავრობა განაგრძობს კანონის უზენაესობის კითხვის ნიშნის ქვეშ დაყენებას და ფუნდამენტური თავისუფლებების შეზღუდვას. 2016 წლის სახელმწიფო გადატრიალების უშედეგო მცდელობის შემდეგ, ხელისუფლებამ დაითხოვა ათობით ათასი საჯარო მოხელე და სამთავრობო მუშაკი; მათ შორის, 60 ათასზე მეტი პოლიციელი და ჯარისკაცი და 4 ათასზე მეტი მოსამართლე და პროკურორი; დააპატიმრეს 95 ათასზე მეტი მოქალაქე და დახურეს ათას ხუთასზე მეტი არასამთავრობო ორგანიზაცია; აღნიშნული ქმედებები გატარდა ტერორზმთან დაკავშირებული საფუძვლებით, კერძოდ, სავარაუდო კავშირები სასულიერო პირი ფეთჰულაჰ გიულენის მოძრაობასთან კავშირი. სწორედ ფეთჰულაჰ გიულენს ადანაშაულებს ოფიციალური ანკარა 2016 წლის სახელმწიფო გადატრიალების მცდელობის ორგანიზებას და მიიჩნევს ტერორისტულ ორგანიზიად აღიარებული „ფეთჰულისტების ტერორისტული ორგანიზაციის“ ლიდერად.

2021 წლის მაისში ხელისუფლებამ გაავრცელა განცხადება, რომ სელაჰადდინ გიულენი, ფეთჰულაჰ გიულენის ძმისშვილი, იმყოფება თურქეთის საპატიმრო დაწესებულებაში, მას შემდეგ, რაც ის დაზვერვის სამსახურის თანამშრომლებმა უცხო ქვეყანაში შეიპყრეს. საერთაშორისო ორგანიზაცია „Human Rights Watch“ იტყობინებოდა, რომ კენიის პოლიციამ, ინტერპოლის წითელი ცირკულარის საფუძველზე, შეიპყრო სელაჰადდინ გიულენი და დაიწყო მისი თურქეთში ექსტრადირების პროცედურები. ანგარიშს მიხედვით, თურქეთის ხელისუფლების მხრიდან ადგილი აქვს პოლიტიკურად მოტივირებულ რეპრესიებს უცხო ქვეყანაში მყოფი პირების მიმართ; მათ შორის, ასეთი პირების გატაცებას და თურქეთში ჩაყვანას, სათანადო სასამართლო პროცესის გარეშე, გიულენის მოძრაობასთან სავარაუდო კავშირის საფუძვლით.

თურქეთის რესპუბლიკის კონსტიტუცია კრძალავს წამებას, არაადამიანურ და ღირსების შემლახავ მოპყრობას; თუმცა ადგილობრივი და საერთაშორისო ორგანიზაციები აღნიშნავენ, რომ ზოგიერთი პოლიეციელი, ციხის თანამშრომელი, სამხედრო ან დაზვერვის სამსახურის ოფიცერი მიმართავს მსგავს პრაქტიკას. ადამიანის უფლებათა დამცველი ჯგუფები ამტკიცებენ, რომ პირები, ვის მიმართაც არსებობს ეჭვი ქურთისტანის მუშათა პარტიასთან ან გიულენის მოძრაობასთან კავშირის შესახებ, უფრო მეტად სავარაუდოა, დაექვემდებარონ აღნიშნული ხასიათის მოპყრობას.

სახელმწიფო გადატრიალების მცდელობის 5 წლისთავზე, შინაგან საქმეთა სამინისტრომ განაცხადა, რომ ხელისუფლებამ აღნიშნულ პერიოდში, გიულენის მოძღაობასთან კავშირის ბრალდებით, დააკავა 312,121 და დააპატიმრა 99,123 პირი. 2020 წლის ივლისიდან 2021 წლის ივლისამდე პერიოდში დააკავეს 29,331 და დააპატიმრეს 4,148 პირი, გიულენის მოძღაობასთან კავშირების გამო. ზოგიერთი ადვოკატის თქმით, ისინი ერიდებიან იმ პირთა დაცვას, ვისაც ბრალად ედება ქურთისტანის მუშათა პარტიასთან ან გიულენის მოძღაობასთან კავშირი, რადგან მთავრობის მხრიდან რეპრესიებს, მათ შორის სისხლისსამართლებრივ დევნას ერიდებიან.

თურქეთის სასამართლო სისტემა აწყდება პრობლემებს დამოუკიდებლობის კუთხით. წყაროები საუბრობენ მოსამართლეთა დაშინებაზე და აღმსარულებელი ხელისუფლების მხრიდან ჩარევაზე. სახელმწიფო გადატრიალების მცდელობის შემდეგ, ხელისუფლებამ მოსამართლეთა, დაახლოებით, მესამედი დაითხოვა გიულენთან კავშირის მოტივით. მომდევნო წლებში, გამოთავისუფლებული ადგილები შეივსო და საბოლოოდ, რაოდენობრივად გადატრიალების მცდელობამდე მონაცემებსაც გაუსწრო, მაგრამ წმენდის ნეგატიური შედეგები კვლავ აისახება სასამართლო სისტემაზე.[1]

საერთაშორისო ორგანიზაცია „Amnesty International“ 2022 წელს გამოქვეყნებულ ანგარიშში [საანგარიშო პერიოდი 2021 წელი] თურქეთის რესპუბლიკის შესახებ წერს, რომ სასამართლო სისტემაში სერიოზული პრობლემებია. ოპოზიციური პოლიტიკოსები, ჟურნალისტები, ადამიანის უფლებათა დამცველები და სხვა პროფილის ხალხი აწყდებიან გამოძიებებს, სამართლებრივ დევნასა და სასჯელებს. იუსტიციის სამინისტროს მიერ წარმოდგენილმა სასამართლო რეფორმის ორმა პაკეტმა და ადამიანის უფლებათა დაცვის სამოქმედო გეგმამ, სასამართლო სისტემაში არსებული პრობლემების აღმოფხვრის კუთხით, შედეგი ვერ გამოიღო.

ანგარიშის მიხედვით, პრემიერ-მინისტრის ყოფილი სამართლებრივი მრჩეველი ჰუსეინ გალიპ ქუჩუკოზიგიტი [Huseyn Galip Kucukozygit], ვინც გიულენის მოძრაობასთან კავშირში დაადანაშაულეს, 9-თვიანი იძულებითი გაუჩინარების შემდეგ, 2021 წლის სექტემბერში, ანკარის ციხეში გამოჩნდა. ხელისუფლებამ უარყო მისი ოფიციალურ პატიმრობაში ყოფნა. გაუჩინარების პერიოდის შესახებ ცნობები ამ დრომდე უცნობია.[2]

საერთაშორისო ორგანიზაცია „Freedom House“ 2022 წელს გამოქვეყნებულ ანგარიშში [საანგარიშო პერიოდი 2021 წელი] თურქეთის რესპუბლიკის შესახებ წერს, რომ თურქეთის ხელისუფლებას რეგულარულად ადანაშაულებენ წამების გამოყენებას პატიმრების მიმართ – კერძოდ, სამიზნე ჯგუფებს განეკუთვნებიან ქურთები, გიულენისტები და მემარცხენეები. წყარო აღნიშნავს, რომ აღნიშნული ქმედებები დაუსჯელად ხორციელდება.[3]

გაერთიანებული სამეფოს საშინაო საქმეთა ოფისი 2022 წლის თებერვალში გამოქვეყნებულ ანგარიშში თურქეთის რესპუბლიკის შესახებ, თურქეთის შინაგან საქმეთა მინისტრის განცხადებაზე დაყრდნობით, წერს, რომ სამხედრო გადატრიალების მცდელობის შემდეგ 622,646 პირის მიმართ დაიწყო გამოძიება და 301,392 პირი დააკავეს; 96 ათასი სხვა პირი ჩასვეს ციხეში გიულენთან სავარაუდო კავშირის გამო. მინისტრის თქმით, ამჟამად თურქეთის ციხეებში 25,467 პირი იხდის სასჯელს გიულენის მოძრაობასთან სავარაუდო კავშირის გამო.

იგივე ანგარიშის მიხედვით, წამების პრევენციის ევროპული კომიტეტი თავის უკანასკნელ ანგარიშში [გამოქვეყნებულია 2020 წლის 5 აგვისტოს] წერს, რომ საერთო ჯამში, კომიტეტს დარჩა შთაბეჭდილება, რომ წინა ვიზიტის [2017] შემდეგ, საპოლიციო დაკავებისას არასათანადო მოპყრობის სიმძიმე შემცირებულია; თუმცა, კვლავ საგანგაშო ნიშნულზე რჩება. ანგარიშის მიხედვით, სხვადასხვა წყარო საუბრობს, პოლიციის იზოლატორებში, გიულენთან კავშირის ბრალდებით დაკავებული პირების [ვინც ადრე საგარეო საქმეთა სამინისტროს თანამშრომლები იყვნენ] მიმართ წამების ფაქტების შესახებ. ეროვნული პოლიცია კი აღნიშნულ ბრალდებებს უარყოფს. წყაროები, ასევე, აღნიშნავენ, რომ სამხედრო გადატრიალების მცდელობის შემდეგ, ხელისუფლება განაგრძობს გიულენთან სავარაუდო კავშირის მქონე პირთა დაკავებას, დაპატიმრებას და გასამართლებას; ხშირად საეჭვო მტკიცებულებებით და კანონით გათვალისწინებული სათანადო პროცესის გარეშე.[4]

[1] ამერიკის შეერთებული შტატების სახელმწიფო დეპარტამენტი; ყოველწლიური ანგარიში ადამიანის უფლებების დაცვის პრაქტიკის შესახებ თურქეთში – 2021 წელი; გამოქვეყნებულია 2022 წლის 12 აპრილს; ხელმისაწვდომია ბმულზე:

[ნანახია 2022 წლის 18 აგვისტოს]

[2] საერთაშორისო ორგანიზაცია „Amnesty International“; ყოველწლიური ანგარიში ადამაინის უფლებების დაცვის პრაქტიკის შესახებ თურქეთში – 2021 წელი; გამოქვეყნებულია 2022 წლის 29 მარტს; ხელმისაწვდომია ბმულზე:

[ნანახია 2022 წლის 18 აგვისტოს]

[3] საერთაშორისო ორგანიზაცია „Freedom House“; ყოველწლიური ანგარიში პოლიტიკური უფლებებისა და სამოქალაქო თავისუფლებების დაცვის პრაქტიკის შესახებ თურქეთში – 2021 წელი; გამოქვეყნებულია 2022 წლის 28 თებერვალს; ხელმისაწვდომია ბმულზე:

[ნანახია 2022 წლის 18 აგვისტოს]

[4] გაერთიანებული სამეფოს საშინაო საქმეთა ოფისი; თურქეთი: გიულენისტური მოძრაობა; გამოქვეყნებულია 2022 წლის თებერვალში; ხელმისაწვდომია ბმულზე:

[ნანახია 2022 წლის 18 აგვისტოს]

თურქეთი. უსაფრთხოების და ადმიანის უფლებების კუთხით არსებული ვითარება – სექტემბერი, 2021

ჟენევის აკადემიის პროექტის RULAC –  „კანონის უზენაესობა შეიარაღებული კონფლიქტისას (Rule of Law in Armed Conflicts) მიხედვით, დღევანდელი მდგომარეობით, თურქეთში მიმდინარეობს არა-საერთაშორისო ხასიათის შეიარაღებული კონფლიქტი. კერძოდ, თურქეთის შეიარაღებული ძალები საომარ მოქმედებაში არიან ჩართული „ქურთ მუშათა პარტიასთან“ (PKK), რომელთა შორის კონფლიქტიც 1980 წლიდან 2013 წლამდე მიმდინარეობდა, ხოლო 2015 წლის ივლისში კვლავ განახლდა.[1]

გაერთიანებული სამეფოს საგარეო საქმეთა, თანამეგობრობისა და განვითარების ოფისმა 2021 წლის 17 სექტემბერს გამოაქვეყნა განახლებული რუქა, სადაც აღწერილია მოგზაურთათვის თურქეთში მოგზაურობის მიზანშეწონილობასთან დაკავშირებული რჩევები. რუქაზე წითლად აღნიშნულია ზონა, სადაც ტურისტებს ურჩევენ საერთოდ არ იმოგზაურონ;  ყვითლად აღნიშნულია ზონა, სადაც ტურისტებს ურჩევენ იმოგზაურონ მხოლოდ განსაკუთრებული აუცილებლობის შემთხვევაში; მწვანე ფრად აღნიშნულია ზონა, სადაც მოგზაურობა ნებადართულია რჩევების გათვალისწინებით.

ოფისის რეკომენდაციით, დაუშვებელია მოგზაურობა სირიის საზღვრიდან 10 კმ-ის რადიუსში, გარდა ქალაქი კილისისა. ამას გარდა, მოგზაურებს ურჩევენ, მხოლოდ განსაკუთრებული აუცილებლობის შემთხვევაში იმოგზაურონ სირნაკის, კილისის, ჰათაის, დიარბაკირის, თუნჩელისა და ჰაკკარის პროვინციებში.[2]

ა.შ.შ. სახელმწიფო დეპარტამენტი თურქეთში ადამიანის უფლებების კუთხით არსებული ვითარების შესახებ 2021 წლის მარტში გამოქვეყნებულ ყოველწლიურ ანგარიშში (საანგარიშო პერიოდი – 2020 წელი) წერდა, რომ თურქეთი კონსტიტუციური რესპუბლიკაა აღმასრულებელი საპრეზიდენტო სისტემითა და 600-მანდატიანი პარლამენტით. ერთპალატიანი პარლამენტი ქვეყნის საკანონმდებლო ხელისუფლებაა.

თურქეთის ეროვნული პოლიცია და ჟანდარმერია ექვემდებარებიან შინაგან საქმეთა სამინისტროს, რომელიც პასუხისმგებელია ქვეყნის შიდა უსაფრთხოებაზე, ხოლო საზღვრების კონტროლსა და საგარეო უსაფრთხოებას შეიარაღებული ძალები უზრუნველყოფენ. სამოქალაქო სამსახურები ინარჩუნებდნენ ეფექტურ კონტროლს უსაფრთხოების ძალებზე.

მიმდინარე წელს დაფიქსირებულ მნიშვნელოვან უფლებადარღვევათა შორის იყო: გავრცელებული ცნობები თვითნებური მკვლელობების შესახებ; დაკავებაში მყოფ პირთა საეჭვო გარდაცვალების შემთხვევები; იძულებითი გაუჩინარებები; წამება; „ტერორისტულ ჯგუფებთან კავშირის“ ან მშვიდობიანი აზრის გამოხატვის გამო პირთა, მათ შორის – ოპოზიციურ პოლიტიკოსთა; პარლამენტის ყოფილ წევრთა; იურისტთა; ჟურნალისტთა; აქტივისტთა და ა.შ.შ. მისიის წევრთა თვითნებური დაკავებები და დაპატიმრებები; პოლიტიკურ პატიმართა არსებობა; საზღვარგარეთ მყოფ პირთა მიმართ პოლიტიკურად მოტივირებული რეპრესალიები; მნიშვნელოვანი პრობლემები სასამართლოს დამოუკიდებლობასთან მიმართებით; მკაცრი შეზღუდვები დაწესებული გამოხატვის თავისუფლების, პრესისა და ინტერნეტ თავისუფლებების კუთხით, მათ შორის ძალადობა და ძალადობის მუქარები ჟურნალისტთა მიმართ, მედია საშუალებების დახურვა და ჟურნალისტთა უსაფუძვლო სამართლებრივი დევნა; შეკრებისა და მანიფესტაციის თავისუფლებების კუთხით დაწესებული მკაცრი შეზღუდვები; ქალთა, ლგბტი თემის წარმომადგენელთა  და სხვა უმცირესობების მიმართ განხორციელებული ძალადობა და ა.შ.

თურქეთის ხელისუფლება იშვიათად თუ დგამდა სათანადო ნაბიჯებს, რათა გამოეძიებინა და დაესაჯა აღნიშნულ უფლებადარღვევებში ბრალდებული უსაფრთხოების სისტემის წარმომადგენლები თუ სხვა თანამდებობის პირები.

უსაფრთხოების ძალებსა და ტერორისტულ ორგანიზაცია „ქურთ მუშა პარტიის“ წევრთა და მხარდამჭერთა შორის შეტაკებები გრძელდებოდა, თუმცა, წინა წლებთან შედარებით, ნაკლები ინტენსივობით. შეტაკებებს თან ახლდა ფატალური მსხვერპლი უსაფრთხოების ძალებს, ტერორისტებსა და სამოქალაქო პირებს შორის.[3]

საერთაშორისო არასამთავრობო ორგანიზაცია Freedom House თურქეთის შესახებ 2021 წლის მარტში გამოქვეყნებულ ყოველწლიურ ანგარიშში (საანგარიშო პერიოდი – 2020 წელი) წერდა, რომ პრეზიდენტი რეჯეპ ტაიიპ ერდოღანის „სამართლიანობისა და განვითარების პარტია“ (AKP) ქვეყანას 2002 წლიდან მოყოლებული მართავს. რამდენიმე თავდაპირველი რეფორმის შემდეგ, AKP ხელისუფლებამ ძირი გამოუთხარა პოლიტიკური უფლებებისა და სამოქალაქო თავისუფლებების კუთხით სიტუაციას და 2016 წელს სახელმწიფო გადატრიალების ჩაშლილი მცდელობის შემდგომ, დაიწყო ფართო და მკაცრი სადამსჯელო ღონისძიებათა კამპანია პოლიტიკური ოპონენტების მიმართ. 2017 წელს მიღებულმა კონსტიტუციურმა ცვლილებებმა ძალაუფლების პრეზიდენტის ხელში კონცენტრირებას შეუწყო ხელი. მიუხედავად იმისა, რომ ერდოღანი თურქეთის პოლიტიკაში კვლავაც მთავარ როლს თამაშობს, 2019 წლის ადგილობრივი თვითმართველობის არჩევნებში ოპოზიციის გამარჯვებებმა და COVID-19 პანდემიის გავლენამ ქვეყნის ეკონომიკაზე ხელისუფლებას ახალი სტიმული მისცა, ჩაეხშო განსხვავებული აზრი და შეეზღუდა საჯარო დისკორსი.[4]

Amnesty International 2021 წლის ანგარიშის მიხედვით, სასამართლო სისტემა სრულ იგნორირებას უწევდა შესაბამის პროცესუალურ წესებს და აგრძელებდა ფართოდ ინტერპრეტირებადი ანტი-ტერორისტული კანონმდებლობის საფუძველზე ადამიანის უფლებათა საერთაშორისო სამართლით დაცული ქმედებების დასჯას. სასამართლო სისტემის და იურიდიული სფეროს ზოგიერთი წარმომადგენელი ექვემდებარებოდა სანქციებს საკუთარი პროფესიული მოვალეობის შესრულების გამო. კვლავაც გრძელდებოდა ჟურნალისტების, აქტივისტების, სოციალური ქსელების მომხმარებლებისა და ადამიანის უფლებათა დამცველების დევნა მათ მხრიდან განსხვავებული აზრის გამოხატვის გამო.

4 უფლებადამცველი, მათ შორის – თანერ კილიჩი, სამართლებრივ პასუხისგებაში მიეცა არასათანადო სასამართლო პროცესის შედეგად. მიუხედავად მისი გამართლებისა შემდგომ ინსტანციაში და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს (ECtHR) მიერ მისი გათავისუფლების გადაწყვეტილების გამოტანისა, ოსმან ქავალა კვლავაც ციხეში რჩებოდა. ზოგიერთი ჩინოვნიკის მიერ ლგბტი თემის წინააღმდეგ გამოთქმული მოსაზრებები წახალისებული იყო კონკრეტული თანამდებობის პირების, მათ შორის – პრეზიდენტი ერდოღანის მიერ. მმართველი პარტია იმუქრებოდა სტამბოლის კონვენციიდან გასვლით. COVID-19-თან დაკავშირებული სამართლებრივი შესწორებები არ ითვალისწინებდა იმ პირების ვადაზე ადრე გათავისუფლებას, რომლებიც უსამართლოდ დააპატიმრეს ანტი-ტერორისტული კანონმდებლობის საფუძველზე. წამებისა და არასათანადო მოპყრობის შესახებ კვლავაც ვრცელდებოდა ცნობები.[5]

[1] Geneva Academy – Rulac – Rule of Law in Armed Conflicts–Ukraine; last updated in January 2021; available at https://www.rulac.org/browse/conflicts/non-international-armed-conflict-in-turkey [accessed 27 September 2021]

[2] UK FCDO – Foreign Travel Advise Turkey; last updated on 17 September 2021; available at https://www.gov.uk/foreign-travel-advice/turkey [accessed 27 September 2021]

[3] United States Department of State – 2020 Country Report on Human Rights Practices: Turkey; published in March 2021; available at

[accessed 28 September 2021]

[4] Freedom House – Freedom in the World 2021 – Turkey; published in March 2021; available at

[accessed 28 September 2021]

[5] Amnesty International – Amnesty International Report 2020/21; The State of the World’s Human Rights; Turkey 2020; published in April 2021; available at

[accessed 28 September 2021]

თურქეთი. ეთნიკურად ქურთთა მიმართ დამოკიდებულება. აგვისტო, 2021

ა.შ.შ. სახელმწიფო დეპარტამენტი თურქეთში ადამიანის უფლებათა კუთხით არსებული მდგომარეობის შესახებ 2021 წლის მარტში გამოქვეყნებულ ანგარიშში (საანგარიშო პერიოდი – 2020 წელი) წერდა, რომ თურქეთის კონსტიტუცია არ ცნობს არც ერთ ეროვნულ, ეთნიკურ თუ რელიგიურ უმცირესობას გარდა სამი არამუსლიმური რელიგიური უმცირესობისა: სომეხი მართლმადიდებელი ქრისტიანები, ებრაელები და ბერძენი მართლმადიდებელი ქრისტიანები. შესაბამისად, ბევრ ეროვნულ თუ ეთნიკურ უმცირესობებს (მათ შორის, ქურთებს) არ აქვთ საშუალება, სრულად ჰქონდეთ წვდომა საკუთარ რელიგიურ, ლინგვისტურ თუ კულტურულ უფლებებზე.

თურქეთში ქურთული წარმომავლობის და ქურთულ ენაზე თუ დიალექტებზე მოლაპარაკე დაახლოებით 15 მილიონი ადამიანი ცხოვრობს. წლის განმავლობაში, უსაფრთხოების ძალების მიერ ქურთ მუშათა პარტიის (PKK) წინააღმდეგ განხორციელებულ ქმედებები არაპროპორციულ ნეგატიურ გავლენას ახდენდნენ ადგილობრივ თემებზე. რამდენიმე, ძირითადად ქურთული ადგილობრივი თემის წარმომადგენლები აცხადებდნენ, რომ მთავრობა მათ უქვემდებარებდა ე.წ. კომენდანტის საათს, რაც ახსნილი იყო PKK-ს წინააღმდეგ მიმართული უსაფრთხოების ზომებით.

ქურთების და პრო-ქურთული სამოქალაქო საზოგადოების ორგანიზაციები და პოლიტიკური პარტიები აცხადებდნენ, რომ ფიქსირდებოდა მზარდი პრობლემები მათ მიერ შეკრების და მანიფესტაციის უფლებების განხორციელების კუთხით. მთავრობამ, 2016 წლის ჩაშლილი სახელმწიფო გადატრიალების მცდელობის შემდეგ, ასობით ქურთული სამოქალაქო საზოგადოების ორგანიზაცია და მედია საშუალება დახურა. არც ერთი აღნიშნული ორგანიზაცია არ გახსნილა საგანგებო მდგომარეობის გაუქმების შემდეგაც.

კანონი საშუალებას აძლევს მოქალაქეებს, გახსნან კერძო სასწავლო დაწესებულებები, სადაც მოსწავლეები განათლებას მიიღებენ იმ ენასა თუ დიალექტზე, რომელზედაც ისინი ლაპარაკობენ. თუმცა, ქურთული ენა საჯარო სკოლებში არ ისწავლება. ამას გარდა, მართალია, ზოგიერთ უნივერსიტეტში არსებობს ქურთული ენის არჩევითი კურსები, ხოლო 2 კონკრეტულ სასწავლებელში – ქურთული ენის დეპარტამენტი, თუმცა, აღნიშნულ დეპარტამენტებში მომუშავე პერსონალის ბევრი წევრი იყო იმ ათასთა შორის, რომლებიც საგანგებო მდგომარეობის შედეგად მიღებული კანონების საფუძველზე დაითხოვეს, შესაბამისად, აღნიშნულ პროგრამებზე ლექტორი სპეციალისტების ნაკლებობაა.ივლისში, განათლების სამინისტრომ აუკრძალა სტუდენტებს თეზისებისა და დისერტაციების ენა ქურთულ ენაზე, რამაც ნეგატიური გავლენა იქონია იმ სტუდენტებზე, რომლებიც სწავლობდნენ ქურთული ენის დეპარტამენტებში.ხელისუფლება არ კრძალავს ქურთული ენის საჯარო სივრცესა და კერძო განათლებაში გამოყენებას, თუმცა, ქურთული არ იყო დაშვებული საჯარო განათლებაში.

ანგარიშის მიხედვით, მედია საშუალებები ზოგადად, იყენებდნენ თვით-ცენზურას და თავს არიდებდნენ ისეთ თემებზე სტატიების გამოქვეყნებას, რომელსაც შესაძლოა სამართლებრივი დევნა მოჰყოლოდა. მაგალითად, იყო შემთხვევები, როდესაც პროკურატურამ მიიჩნია, რომ ზოგიერთი ქურთულ ენაზე დაწერილი წიგნის, ასევე, პრო-ქურთული ან გიულენისტური წიგნის ქონა უტოლდებოდა ტერორისტული ორგანიზაციის წევრობის სარწმუნო მტკიცებულებას. თითქმის ყველა კერძო, ქურთულენოვანი გაზეთები, სატელევიზიო და რადიო არხები კვლავაც დახურული იყო უსაფრთხოების ზომების გამო.

ანგარიშში ასევე აღნიშნულია, რომ წლის განმავლობაში პრო-ქურთული საპროტესტო დემონსტრაციებისას, მთავრობა და პოლიცია იყენებდა არაპროპორციულ ფიზიკურ ძალას.

ქვეყანაში კანონით აკრძალულია სამთავრობო და საჯარო სერვისებისას თურქულის გარდა სხვა ნებისმიერი ენის გამოყენება. მარტში, ბათმანის პროვინციის მთავრობის მიერ დანიშნულმა მერმა (მას შემდეგ, რაც არჩეული მერი HDP პარტიიდან ტერორიზმის ბრალდებით დააპატიმრეს) მუნიციპალიტეტის ვებ-გვერდიდან აიღო ქურთულ ენაზე არსებული ინფორმაცია და ასევე გამოცვალა საფეხმავლო გზების ორენოვანი ნიშნები. ბათმანის პროვინციის მოსახლეობის 80 %-ზე მეტი ქურთია, ხოლო აღებული ინფორმაცია შეიცავდა, მათ შორის – COVID-19 საწინააღმდეგო ზომებს. აღნიშნულმა ქმედებამ გამოიწვია შეშფოთება, რადგან მოხუცი ქურთი მოქალაქეები ნაკლებად საუბრობენ თურქულად.

მაისში, თავდამსხმელებმა დანის დარტყმებით მოკლეს ანკარის მცხოვრები ბარის ჩაკანი, რადგან ის, ლოცვაზე მოწოდების დროს, სავარაუდოდ, ქურთულ მუსიკას უსმენდა საკუთარ მანქანაში. პოლიციამ დააკავა და შემდგომ დააპატიმრა 3 ეჭვმიტანილი.

სექტემბერში, ედირნეში მომსახურე ქურთი ჯარისკაცი, გავრცელებული ცნობებით, სხვა ჯარისკაცებმა ცემეს, სავარაუდოდ მისი ქურთული იდენტობის გამო. აღნიშნულ საკითხთან დაკავშირებით, თურქეთის სახმელეთო ძალებმა გამოძიება დაიწყო.

ოქტომბერში, სტამბულის შესაბამისმა სამსახურებმა დახურეს თეატრალური კომპანია, მას შემდეგ, რაც მათ სტამბულის მუნიციპალურ თეატრში დადგეს იტალიური პიესა „საყვირები და ჟოლოების“ ქურთულ-ენოვანი ადაპტაცია. სტამბულის გუბერნატორმა – ალი იერლიკაიამ საკუთარ Twitter-ზე განაცხადა პიესა აიკრძალა იმის გამო, რომ შეიცავდა პრო-PKK პროპაგანდას და რომ ამასთან დაკავშირებით გამოძიებაა დაწყებული. [1]

საერთაშორისო არასამთავრობო ორგანიზაცია Freedom House თურქეთის შესახებ 2021 წლის მარტში გამოქვეყნებულ ანგარიშში, რომელიც 2020 წელს განვითარებულ მოვლენებს ასახავს, წერდა, რომმიმდინარე წელსაც გრძელდებოდა ოპოზიციური პოლიტიკოსთა, სამოქალაქო საზოგადოების ცნობილ წევრთა, დამოუკიდებელ ჟურნალისტთა და თურქეთის მზარდად აგრესიული საგარეო პოლიტიკის კრიტიკოსთა სამართლებრივი დევნის შემთხვევები.დეკემბერში, ადამიანის უფლებათა ევროპულმა სასამართლომ მოითხოვა პრო-ქურთული „სახალხო დემოკრატიული პარტიის“  (HDP) ლიდერის – სალაჰატტინ დემირტასის დაუყოვნებლივ გათავისუფლება.  დემირტასი 2016 წლიდან საპატიმროშია პოლიტიკურად მოტივირებული საქმეების საფუძველზე. თურქეთის ხელისუფლებამ სასამართლოს გადაწყვეტილების იგნორირება მოახდინა.

ანგარიშის მიხედვით, მართალია, რელიგიური და ეთნიკური უმცირესობების წარმომადგენლები იყვნენ პარლამენტში წარმოდგენილნი, განსაკუთრებით HDP და CHP პარტიების რიგებში, თუმცა, ხელისუფლების მიერ ოპოზიციური პარტიების წინააღმდეგ წამოწყებულმა სადამსჯელო ღონისძიებათა კამპანიამ სერიოზული ზიანი მიაყენა ქურთთა და სხვა უმცირესობათა პოლიტიკურ და საარჩევნო უფლებებს.

2016 წლის სახელმწიფო გადატრიალების მცდელობის შემდგომ, ხელისუფლების მხრიდან განხორციელებული წამება საკმაოდ ფართოდ იყო გავრცელებული. მ უსაფრთხოების სამსახურის წარმომადგენლები წამებასა და არასათანადო მოპყრობას უფრო ხშირად უქვემდებარებდნენ ეთნიკურად ქურთებს, გიულენისტებსა და მემარცხენეებს. 2020 წლის სექტემბერში, ორი ქურთი ფერმერი სავარაუდოდ გადმოყარეს სამხედრო თვითმფრინავიდან მას შემდეგ, რაც ისინი საკუთარ სოფელში ჯარისკაცებმა დააკავეს. ერთ-ერთი მათგანი, მოგვიანებით, მიყენებული დაზიანებების შედეგად გარდაიცვალა.

ქურთ მუშათა პარტიასთან (PKK) მიმდინარე კონფლიქტი გამოყენებული იყო ქურთი მოსახლეობის მიმართ დისკრიმინაციული ქმედებების გასამართლებლად. მაგალითად, აღნიშნული მიზეზით აკრძალეს ქურთული ფესტივალის ჩატარება და ქურთული ენისა და კულტურის პროპაგანდა. 2015 წლის შემდგომ, ბევრი ქურთული სკოლა თუ კულტურული ორგანიზაცია იქნა დახურული მთავრობის მიერ. [2]

ავსტრალიის მთავრობის საგარეო საქმეთა და ვაჭრობის დეპარტამენტი თურქეთის შესახებ 2020 წლის სექტემბერში გამოქვეყნებულ ანგარიშში წერდა, რომ ხელისუფლებამ გამოიყენა 2016 წლის სახელმწიფო გადატრიალების მცდელობის შემდგომ, დაწესებული საგანგებო მდგომარეობისას მიღებული კანონმდებლობა ქურთი ჟურნალისტების, პოლიტიკოსების, აქტივისტებისა და სამოქალაქო საზოგადოებრივი ორგანიზაციების წინააღმდეგ და ბრალი დასდო მათ PKK (ქურთისტანის მუშათა პარტია) კავშირში. აღნიშნულმა შედარებით უფრო ნეგატიური გავლენა იქონია ქვეყნის სამხრეთ-აღმოსავლეთ ნაწილში მცხოვრებ ქურთებზე.

ანგარიშის მიხედვით, ადგილობრივი კანონმდებლობა არ ზღუდავს ქურთებს (ან სხვა ეთნიკურ უმცირესობებს) დასაქმდნენ საჯარო თუ კერძო სექტორებში, მონაწილეობა მიიღონ საჯარო ცხოვრებაში ან მიიღონ ისეთივე საჯარო ჯანდაცვითი თუ საგანმანათლებლო სერვისები, რასაც თურქეთის სხვა მოქალაქეები იღებენ. თუმცაღა, პრაქტიკაში არსებული სიტუაცია მნიშვნელოვნად არის დამოკიდებული პირის პირად მახასიათებლებსა და გეოგრაფიულ ლოკაციაზე. მაგ. დასავლეთ თურქეთში მცხოვრებ ქურთებს გაცილებით უკეთესი წვდომა გააჩნიათ სამთავრობო სერვისებზე, ვიდრე მათ, ვინც კონფლიქტურ სამხრეთ-აღმოსავლეთ რეგიონებში ბინადრობენ. მართალია, ქურთები მონაწილეობენ თურქეთის საჯარო ცხოვრებაში, მათ შორის – სამთავრობო, სამოქალაქო და სამხედრო სფეროებში, ისინი ტრადიციულად მაინც არასაკმარისად არიან წარმოდგენილი მაღალ პოზიციებზე. საჯარო სამსახურში დასაქმებული ზოგიერთი ქურთის მიხედვით, ისინი ერიდებიან საკუთარი ეთნიკური იდენტობის გამჟღავნებას, ეშინიათ რა, რომ ეს გავლენას იქონიებს მათი დაწინაურების შესაძლებლობებზე. დეპარტამენტის შეფასებით, ქურთები უფრო მეტად მიიღებენ საჯარო სექტორში დასაქმების საშუალებას ისეთ გეოგრაფიულ რეგიონებში, სადაც ისინი უმრავლესობას წარმოადგენენ.

დეპარტამენტის ექსპერტთა შეფასებით, ქურთები, საკუთარი ეთნიკური ნიშნის გამო, ექვემდებარებიან გარკვეულ დისკრიმინაციას სახელმწიფოსა და გაცილებით მცირე მასშტაბით – საზოგადოების მხრიდან. აღნიშნული დისკრიმინაციის ხარისხი და ფორმა დიდწილად განპირობებულია გეოგრაფიული ლოკაციითა და პირის პირადი მახასიათებლებით. ის ქურთები, რომლებიც ბინადრობენ თურქეთის სამხრეთ-აღმოსავლეთ რეგიონებში ან არიან პოლიტიკურად აქტიურნი, შედარებით უფრო მაღალი რისკის ქვეშ არიან, ვიდრე ისინი, ვინც არ აქტიურობენ ან მხარს უჭერენ მმართველ AKP პარტიას. დეპარტამენტის შეფასებით, სირიასა და ერაყში მიმდინარე სამხედრო ოპერაციები არ აუარესებს იმ ქურთთა მდგომარეობას, რომლებიც თურქეთში ბინადრობენ.[3]

[1]United States Department of State – “Annual report on human rights in 2020”; published in March 2021; available at

[accessed 4 August 2021]

[2]Freedom House – “Annual report on political rights and civil liberties in 2020”; published in March 2021; available at

[accessed 4 August 2021]

[3] Australian Government Department of Foreign Affairs and Trade – DFAT COUNTRY INFORMATION REPORT TURKEY; published in September 2020; available at

[accessed 4 August 2021]

თურქეთი. პარტია DHKPC – აგვისტო, 2021

ონლაინ-ენციკლოპედია Britannica მიხედვით, „ხალხთა გათავისუფლების რევოლუციური პარტია/ფრონტი (Devrimci Halk Kurtuluş Partisi/Cephesi (DHKP/C)), თავდაპირველად ცნობილი, როგორც – Dev Sol წარმოადგენს მემარცხენე, მაქსისტულ-ლენინისტური იდეოლოგიის ტერორისტულ ჯგუფს თურქეთში, რომელიც 1978 წელს დაარსდა. ჯგუფი არის ა.შ.შ.-სა და NATO-ს მკაცრი მოწინააღმდეგე. 1990-იან წლებში, Dev Sol (1994 წლიდან ცნობილი, როგორც – DHKP/C) იყო ყველაზე აქტიური მემარცხენე იდეოლოგიის ტერორისტული დაჯგუფება თურქეთში.

გავრცელებული მოსაზრებებით, Dev Sol-ის წევრებმა მოკლეს ბევრი თურქი თანამდებობის პირი, მათ შორის – ქვეყნის ყოფილი პრემიერ-მინისტრი – ნიჰათ ერიმი, 1980 წელს. 80-იან წლებში ჯგუფი ძირითადად თავს ესხმოდა თურქეთის უსაფრთხოებისა და სამხედრო სფეროს თანამდებობის პირებს, ხოლო 1990 წელს, მათი სამიზნე თურქეთში მცხოვრებ უცხოელები გახდნენ. მომდევნო ორი წლის განმავლობაში, Dev Sol-ის წევრებმა მოკლეს 2 ა.შ.შ. მოქალაქე სამხედრო კონტრაქტორი, დაჭრეს ა.შ.შ. საჰაერო ძალების ოფიცერი და სარაკეტო ბომბები დაუშინეს სტამბოლში მდებარე ა.შ.შ. საკონსულოს.

1991 წლის 12 ივლისს, თურქეთის პოლიციის მიერ სტამბოლში განხორიცელებული სპეც-ოპერაციების ფარგლებში, ჯგუფის 11 წევრის ლიკვიდირება მოახდინეს. შედეგად, აღნიშნული თარიღი გახდა Dev Sol-ისთვის მნიშვნელოვანი, რადგან შემდგომი ორი წლის განმავლობაში, ა.შ.შ. სამიზნეებზე თავდასხმებს სწორედ 12 ივლისს ან მის ახლო თარიღებში აწყობდნენ.

სტატიაში საუბარია ჯგუფის მიერ ა.შ.შ. და თურქული სამიზნეების წინააღმდეგ განხორციელებულ რამდენიმე ტერორისტულ აქტზე 90-იან და 2000-იან წლებში. ჯგუფის დამაარსებელი და ლიდერი – დურსუნ კარატასი 1980 წელს მომხდარი ამბების შემდგომ მალევე დააპატიმრეს, თუმცა, 10 წლის შემდგომ, მან ევროპაში გაქცევა მოახერხა. საბოლოოდ, 2008 წელს ნიდერლანდებში გარდაიცვალა. თურქული მედიის ცნობით, კარატასის სიკვდილის შემდგომ, ორგანიზაციის შიგნით ლიდერობისთვის ბრძოლა დაიწყო. 21-ე საუკუნის მეორე ათწლეულის განმავლობაში, DHKP/C ოპერირებდა შეზღუდული ინტენსივობით, ძირითადად თურქული სამიზნეების წინააღმდეგ.

[1]

„ა.შ.შ. სახელმწიფო დეპარტამენტის კონტრ-ტერორისტული ჯილდოების პროგრამა“ – Rewards for Justice (RFJ) ოფიციალურ ვებ-გვერდზე გამოქვეყნებული ინფორმაციის მიხედვით, Revolutionary People’s Liberation Party/Front (DHKP/C) წარმოადგენს ტერორისტულ დაჯგუფებას, რომელთა ლიდერების ლოკაციის შესახებ ინფორმაციისთვის 3 მილიონ ა.შ.შ. დოლარამდე ჯილდოა დაწესებული. ვებ-გვერდის მიხედვით, ორგანიზაციის ამჟამინდელია ლიდერია Musa Asoglu, რომელმაც ეს პოსტი 2008 წელს დურსუნ კარატასის სიკვდილის შემდგომ გადაიბარა. ამას გარდა, ორგანიზაციის ლიდერებს შორის ასევე მოისაზრებიან: Zerrin Sari – 80-იან წლებში Dev Sol-ის წევრთა ადვოკატი და კარატასის ქვრივი; Seher Demir Sen – ჯგუფის ცენტრალური კომიტეტის წევრი და ერთ-ერთი ლიდერი.[2]

წარმოშობის ქვეყნის შესახებ ინფორმაციის მოპოვების განყოფილების მიერ შესწავლილ წყაროებში, მათ შორის, ავტორიტეტული სამთავრობო თუ არასამთავრობო ორგანიზაციების უახლეს ანგარიშებში, ინფორმაცია თურქეთში დაჯგუფება „DHKP/C“ აქტივობის შესახებ, თითქმის არ იძებნება.

ბელგიის ლტოლვილთა და მოქალაქეობის არმქონე პირთა საკითხების გენერალური კომისრის ოფისი თურქეთის შესახებ 2021 წლის 23 აპრილს გამოქვეყნებულ ანგარიშში წერდა, რომ უკანასკნელი წლების განმავლობაში, ტერორისტულმა დაჯგუფება DHKP/C-მ თურქეთში 3 თავდასხმა მოაწყო:

  • 2015 წელს ცეცხლსასროლი იარაღით იერიში ა.შ.შ. საკონსულოზე;
  • იმავე თავდასხმის ფარგლებში, იერიში თურქულ დაცვის პოსტზე;
  • 2016 წელს სტამბოლში, პოლიციის შენობასთან შეტაკება

აღნიშნულ თავდასხმებში ჯგუფის ორი წევრი მოკლეს, ხოლო 3 პოლიციელი – დაშავდა. ოფისმა ვერ მოიძია ინფორმაცია ჯგუფის მიერ 2016 წლის შემდგომ განხორციელებული ძალადობრივი აქტების შესახებ.

2016; 2017; 2019; 2020 და 2021 წლებში, საბერძნეთსა და თურქეთში ჩატარდა რამდენიმე სპეც-ოპერაცია, რომელთა ფარგლებშიც დაჯგუფება DHKP/C-ს არაერთი წევრი დააპატიმრეს. [3]

[1] Encyclopedia Britannica – Revolutionary People’s Liberation Party/Front; available at https://www.britannica.com/topic/Revolutionary-Peoples-Liberation-Party-Front [accessed 2 August 2021]

[2] Rewards for Justice Program – Wanted for Terrorism – Revolutionary People’s Liberation Party/Front (DHKP/C; available at https://rewardsforjustice.net/english/most-wanted/terrorist-group/revolutionary-peoples-liberation-party-front-dhkp-c.html [accessed 2 August 2021]

[3] CGRS-CEDOCA – Office of the Commissioner General for Refugees and Stateless Persons (Belgium), COI unit – Report on the security situation; published in April 2021; available at

[accessed 2 August 2021]

თურქეთი. პარტია HDP; წევრთა და მხარდამჭერთა მდგომარეობა. ივლისი, 2021

ინფორმაცია პოლიტიკური პარტია HDP-ის შესახებ – თურქეთის სახალხო დემოკრატიული პარტია (HDP) შეიქმნა 2012 წელს, როგორც სახალხო დემოკრატიული კონგრესის პოლიტიკური ფრთა.სახალხო დემოკრატიული კონგრესი შედგებოდა სხვადასხვა მემარცხენე პარტიისგან, რომლებმაც წარუმატებლობა განიცადეს  არჩევნებში ცალ-ცალკე მონაწილეობისას და ბოლო არჩევნებისთვის სიები გააერთიანეს წარმატების მისაღწევად. აღნიშნული პარტიების სიაში შედიან რევოლუციური სოციალისტ მშრომელთა პარტია, ლეიბორისტული პარტია, სოციალისტური პარტია ხელახალი დაფუძნებისთვის, სოციალისტურ დემოკრატიული პარტია, მწვანეები, მშვიდობისა და დემოკრატიის პარტია და სხვა მემარცხენე, ფემინისტი და ლგბტ ჯგუფები, სავაჭრო კავშირები და ეთნიკური ინიციატივები.

პარტიის იდეოლოგიაა დემოკრატიული სოციალიზმი, ანტი-კაპიტალიზმი, ეგალიტარიანიზმი, პოლიტიკური პლურალიზმი. სახალხო დემოკრატიული პარტია განიხილება როგორც ბერძნული სირიზას ანალოგი. პარტია უარყოფს კაპიტალიზმს და შრომით ექსპლუატაციას თურქეთის ყველა მოქალაქის სარგებლისთვის, განურჩევლად რასის, რელიგიისა და გენდერული კუთვნილებისა. პარტია არის სეკულარული და ამ მხრივ იზიარებენ მუსტაფა ათათურქის პრინციპებს. სახალხო დემოკრატიული პარტია, ასევე, მიიჩნევა ქურთების, ალევისა და სხვა ეთნიკური უმცირესობების უფლებების დამცველად.HDP მხარს უჭერს ისეთ პრინციპებს, როგორიცაა: მშვიდობა; თვითმართველობა; გენდერული თანასწორობა და გარემოს დაცვა.

პარტიას ორი თანა-პრეზიდენტი ჰყავს. ამჟამად, აღნიშნულ თანამდებობებს იკავებენ პერვინ ბულდანი და მიტჰათ სანკარი. პარტიის სათაო ოფისის მისამართია – Barbaros Mah. Tahran Cad. Büklüm Sok. No: 117 06680 Çankaya/Ankara.[1]

კანადის იმიგრაციისა და ლტოლვილთა საბჭო 2020 წლის მარტში გამოქვეყნებულ ინფორმაციაში წერს, რომ თურქეთის სახალხო დემოკრატიული პარტიის (HDP) საგარეო საქმეთა კომისრის ოფისის წევრის განცხადებით, თურქეთის სახალხო დემოკრატიული პარტია არ გასცემს წერილს, რომელიც პირის პარტიის წევრობას ან მხარდამჭერობას დაადასტურებს. იგივე წყაროს თქმით, თურქეთში ყველა პოლიტიკური პარტიის ყველა წევრი დარეგისტრირებულია უზენაეს სასამართლოში და აღნიშნული ჩანაწერი გენერალური პროკურატურის ინტერნეტ გვერდზეა ხელმისაწვდომი. გენერალური პროკურატურის ინტერნეტ გვერდის მიხედვით, პოლიტიკური პარტიის წევრობის დამადასტურებელი ჩანაწერის მოთხოვნა პირს შეუძლია, როგორც საიტიდან, ასევე მობილური აპლიკაციიდან.

თურქეთის სახალხო დემოკრატიული პარტიის წარმომადგენლები აღნიშნავენ, რომ პოლიტიკური პარტიის წევრს, რომელსაც სურს დაადასტუროს პოლიტიკური პარტიის წევრობა, შესაბამის დოკუმენტზე წვდომა შეუძლია „ელექტრონული მთავრობის“ (სახელმწიფო სერვისებზე წვდომის ინტერნეტ პორტალი) გამოყენებით და ეს არის ერთადერთი გზა, რომლითაც პირის პოლიტიკური პარტიის წევრობა შეიძლება დადასტურდეს.[2]

2014 წლის საპრეზიდენტო არჩევნებისას, გაჩნდა კითხვები, პატივს სცემს და უჭერს თუ არა მხარს სახალხო დემოკრატიული პარტია თურქეთის ერთიანობას. აღნიშნული ეჭვი გააჩინა პარტიის ფარულმა კავშირებმა ქურთისტანის მშრომელთა პარტიასთან (PKK). ამას დაემატა ისიც, რომ სელაჰატინ დემიტრასის საარჩევნო კამპანიისას, ერთ-ერთ კონფერენციაზე არ იყო წარმოდგენილი თურქეთის რესპუბლიკის არცერთი დროშა. კანდიდატმა მაშინ განაცხადა, რომ სახალხო დემოკრატიული პარტია პატივს სცემს დროშას და რომ დროშა წარმოადგენს ყველა მოქალაქეს.[3]

სახალხო დემოკრატიულმა პარტიამ მხარი დაუჭირა სამშვიდობო პროცესს ამბოხებულ ქურთებთან და ასევე, პარტია მხარს უჭერდა მშვიდობიან პროტესტს. კულუარებში სახალხო დემოკრატიულ პარტიას ადანაშაულებდნენ კავშირების შენარჩუნებაში ისეთ სამხედრო ორგანიზაციებთან, როგორებიცაა ქურთისტანის მშრომელთა პარტია (PKK) და ქურთისტანის თემთა ჯგუფი (KCK).[4]

შესწავლილ წყაროთა აბსოლუტური უმრავლესობა ადასტურებს, რომ HDP წარმოადგენს პრო-ქურთულ პარტიას.[5][6][7]

HDP პარტიის წევრებისა და მხარდამჭერების მიმართ დამოკიდებულება – კანადის იმიგრაციისა და ლტოლვილთა საბჭო 2020 წლის იანვარში გამოქვეყნებულ ანგარიშში წერს, რომთურქეთის მთავრობის ვარაუდით, HDP პარტიას გააჩნია კავშირები, მათ შორის, ევროკავშირის მიერ ტერორისტულ ორგანიზაცია შერაცხულ PKK-სთან (ქურთ მუშათა პარტია). პარტია და მისი წევრები აღნიშნულს უარყოფენ. თუმცა, ერთ-ერთი წყაროს მიხედვით, თურქი პროკურორები იყენებენ „ტერორიზმის ფართო განმარტებას“ და ზოგიერთ შემთხვევაში, მხედველობაში იღებენ „სამართლებრივად საეჭვო მტკიცებულებებს, რათა განახორციელონ პირთა ფართო წრის (მათ შორის – HDP პოლიტიკოსების) სამართლებრივი დევნა“.

2018 წლის ანგარიშში, Human Rights Watch ასევე ხაზს უსვამდა, რომ ტერორიზმით ბრალდებულთა სამართლებრივ პროცესებზე, ხშირად, არ ფიქსირდება სარწმუნო მტკიცებულებები და სახეზეა მოქმედი პრაქტიკა, როდესაც აღნიშნული მუხლით ბრალდებულები დიდი ხნით ჰყავთ წინასწარ პატიმრობაში.

2019 წლის მარტის სტატიაში, მედია საშუალება Associated Press წერდა, რომ HDP პარტიის მიერ გავრცელებული განცხადებით მიხედვით, მუნიციპალური არჩევნების წინა პერიოდში, პარტიის წევრები დააკავეს. კერძოდ, სტამბულში, ერთ ღამეში 53 პირი დააკავეს, რომელთა შორის არიან მუნიციპალური საბჭოს კანდიდატები. იმავე სტატიაში აღნიშნულია, რომ თურქეთის მთავრობა HDP-ს კანონგარეშედ გამოცხადებულ PKK-სთან კავშირში ადანაშაულებს და, შედეგად,  პარლამენტის 10 წევრი, 40 ქალაქის მერი და ათასობით აქტივისტი კვლავ პატიმრობაში იმყოფებიან. პრეზიდენტმა ერდოღანმა განაცხადა, რომ HDP „ტერორიზმის მოყვარულია“. წყაროთა მიხედვით, 2019 წლის აგვისტოში, PKK-სთან კავშირის გამო, 3 ქალაქის მერი გაათავისუფლეს თანამდებობიდან, ხოლო 400-მდე პირი დააკავეს ან დააპატიმრეს. მარტში არჩეული სამივე მერს ბრალი „ტერორიზმის პროპაგანდასა“ და „ტერორიზმის დაფინანსებაში“ დასდეს. სამივე მერი HDP პარტიის წევრია.

შესწავლილ წყაროთა მიხედვით, ფიქსირდება HDP-ს ოფისებში პოლიციის რეიდები და იმ პირთა დაკავებების შემთხვევები, რომლებიც შიმშილობის მეთოდით აპროტესტებდნენ კოლეგების დაპატიმრებას. მაგ. 2018 წლის დეკემბერში, თურქეთის პოლიციამ ბათმანში, დიარბაკირსა და ვანში რეიდები ჩაატარა, რომელთა ფარგლებშიც შევიდნენ ადგილობრივ HDP ოფისებში და დააკავეს ათობით პირი, უმრავლესობა – ქალი. პოლიციის სამიზნეს წარმოადგენდნენ ის პირები, რომლებიც შიმშილობის მეთოდით აპროტესტებდნენ HDP პარტიიდან პარლამენტის წევრის – ლეილა გუვენის დაპატიმრებას. თურქული გამოცემა Bianet მიხედვით, 2019 წლის ოქტომბერში, პოლიციამ HDP-ს მიერ ორგანიზებული ორი საპროტესტო დემონსტრაციის ბლოკადა მოახდინა იზმირსა და სტამბულში. შემდგომ ისინი თავს დაესხნენ დემონსტრანტებს ცრემლსადენი გაზისა და რეზინის ტყვიების გამოყენებით და დააკავეს რამდენიმე პირი.

ერთ-ერთმა ადგილობრივმა წყარომ გაერთიანებული სამეფოს საშინაო საქმეთა ოფისს განუცხადა, რომ „თუ HDP წევრი/მხარდამჭერი არის ეთნიკურად ქურთი და პოლიტიკურად აქტიური, შესაძლებელია, თურქეთის ხელისუფლებამ მას ბრალი დასდოს PKK-სთან სავარაუდო კავშირში. პირებმა, შესაძლოა, თურქეთის შესაბამისი სამსახურების ყურადღება მიიქციონ, თუ:

  • ისინი არიან HDP-ს არჩეული თანამდებობის პირები ან პარტიის რეგიონალური საბჭოს წევრები;
  • მმართველი კომიტეტის წევრები;
  • საარჩევნო პროცესების ორგანიზატორები და კოორდინატორები;
  • წინასაარჩევნო აგიტაციაში ჩართული პირები;
  • მერები ან მუნიციპალიტეტის საბჭოს წევრები;

წყარომ ასევე დაამატა, რომ  HDP თურქეთში მესამე ყველაზე უფრო დიდი პარტიაა, რომელსაც ათასობით აქტივისტი ჰყავს, შესაბამისად, თურქეთის ხელისუფლება მას საფრთხედ მიიჩნევს.

ერთ-ერთმა ადგილობრივი უფლებადამცველმა კვლევით დირექტორატს განუცხადა, რომ HDP მხარდამჭერები შესაძლოა დააკავონ სააგიტაციო ბუკლეტების გავრცელებისთვის, სოციალურ ქსელებში აქტიურობის, დემონსტრაციაში მონაწილეობის ან HDP-სთან დაკავშირებულ შენობაში ყოფნის, შესვლის ან გამოსვლისთვის.  ასევე, HDP პარტიის წარმომადგენელთა ოჯახის წევრები შესაძლოა რისკის ქვეშ იყვნენ, „თუ ისინი ინტერესს გამოხატავენ მათი ნათესავის სასამართლოს საქმის მიმართ, გააკეთებენ პოლიტიკური ხასიათის განცხადებებს სოციალურ ქსელებში ან მონაწილეობას მიიღებენ საპროტესტო დემონსტრაციებში. ისინი შესაძლოა დაუქვემდებარონ ისეთ მოპყრობას, როგორიცაა: მუქარა; რეიდები; ცემა ან დაპატიმრება. ამის საწინააღმდეგოდ, თურქეთის სახალხო დამცველის ოფისის წარმომადგენელმა კვლევით დირექტორატს განუცხადა, რომ ოჯახის წევრებს არ დევნიან და  არ უქვემდებარებენ დაკავებასა თუ დაპატიმრებას.[8]

ა.შ.შ. სახელმწიფო დეპარტამენტი თურქეთში ადამიანის უფლებების კუთხით არსებული ვითარების შესახებ 2021 წლის მარტში გამოქვეყნებულ ყოველწლიურ ანგარიშში (საანგარიშო პერიოდი – 2020 წელი) წერდა, რომ წლის ბოლოსთვის არსებული სიტუაციით, HDP პარტიიდან 8 ყოფილი პარლამენტარი და 17 მერი იმყოფებოდა პატიმრობაში. თავად პარტიის მიხედვით, 2015 წლიდან მოყოლებული, 5000-ზე მეტი პარლამენტარი, მმართველი თუ პარტიის უბრალო წევრი იმყოფებოდა პატიმრობაში ტერორიზმთან კავშირის ან პოლიტიკურად მოტივირებული ბრალდებების გამო. თურქეთის ხელისუფლებამ ასევე თანამდებობებიდან გაათავისუფლა 48 არჩეული ოპოზიციური პოლიტიკოსი ქურთული რეგიონებიდან და შემდგომ, დააკავა 37 მათგანი. 2019 წლის აგვისტოში, მთავრობამ გაათავისუფლა სამხრეთ-აღმოსავლეთ რეგიონებში არჩეული თითქმის ყველა მერი, მათ შორის – HDP პარტიის წევრი მერები დიარბაკირში, მარდინსა და ვანში. უფრო მეტიც, 2019 წლიდან მოყოლებული, ზემოხსენებულ რეგიონში 65 არჩეული მერიდან, თურქეთის შინაგან საქმეთა სამინისტრომ, 48 გაათავისუფლა ტერორიზმთან დაკავშირებული ბრალდებების გამო.

სექტემბერში, შესაბამისმა სამსახურებმა დააკავეს 101 პირი 7 პროვინციის მასშტაბით, მათ შორის – HDP პარტიის ყოფილი პარლამენტის წევრები და ლიდერები, მათ სავარაუდო ჩართულობაში 2014 წლის კობანეს საპროტესტო დემონსტრაციებთან. აღნიშნული დემონსტრაციები თურქეთის მასშტაბით გაიმართა, რომლის ფარგლებშიც აპროტესტებდნენ მთავრობის უმოქმედობას „ისლამური სახელმწიფოს“ მიერ სირიაში მდებარე, ძირითადად ქურთებით დასახლებული ქ. კობანეს დაპყრობის დროს. თურქეთის პროკურატურამ, ტერორიზმთან დაკავშირებული მუხლების მოშველიებით, ამასთან დაკავშირებით დოკუმენტი გაასაიდუმლოვა, რის გამოც დაცვის მხარის ადვოკატებს არ გააჩნდათ წვდომა კლიენტთა მასალებზე. ჯამში, შესაბამისმა სამსახურებმა დააკავეს 17 HDP ლიდერი.

ანგარიშის მიხედვით, HDP პარტიის ყოფილი თანა-თავმჯდომარე და ყოფილი საპრეზიდენტო კანდიდატი – სელაჰატტინ დემირტასი 2016 წლიდან მოყოლებული კვლავ პატიმრობაში რჩებოდა ტერორიზმთან კავშირის ბრალდებით, მიუხედავად იმისა, რომ 2016 და 2020 წლებში, ადამიანის უფლებათა ევროპულმა სასამართლომ ორჯერ ბრძანა მისი გათავისუფლება. ივნისში, თურქეთის საკონსტიტუციო სასამართლომ გამოიტანა გადაწყვეტილება, რომლის ფარგლებშიც დაადგინა, რომ დემირტასის ხანგრძლივი წინასწარი პატიმრობა არღვევდა მის უფლებებს. თუმცა, ხელისუფლებამ ის მაინც არ გაათავისუფლა, რადგან 2014 წლის კობანეს საპროტესტო დემონსტრაციებთან. ახალი ბრალდების საფუძველზე დატოვა წინასწარ პატიმრობაში.

სექტემბერში, HDP გაავრცელა განცხადება იმის შესახებ, რომ თურქეთის პოლიციამ სამი სხვადასხვა ინციდენტის ფარგლებში დიარბაკირში, სტამბულსა და აგრიში, გაიტაცა, ფიზიკური შეურაცხყოფა მიაყენა და მოგვიანებით გაათავისუფლა HDP ახალგაზრდული ასამბლეის 6 წევრი. პარტიამ 4 მაისს ასევე განაცხადა, რომ პოლიციამ გაიტაცა და მუქარას დაუქვემდებარა HDP ასამბლეის წევრი ჰატიჩე ბუსრა კუიუნი. ის იმავე დღეს გაათავისუფლეს.

2018 წლის აპრილში ვადამდელი არჩევნების გამოცხადებიდან 2019 წელს უშუალოდ არჩევნებამდე პერიოდში, ფიქსირდებოდა თავდასხმები პოლიტიკური პარტიების ოფისებზე, დემონსტრაციებსა და წევრებზე. ზოგიერთი ინციდენტის ფარგლებში, დადგა ფატალური ან პირთა ჯანმრთელობის მძიმე დაზიანების შედეგი. ძალადობა, ყველაზე უფრო ხშირად, მიმართული იყო HDP პარტიისა და მისი კოორდინატორების წინააღმდეგ. ოპოზიციური პარტიების წევრების მიმართ ვრცელდებოდა ბრალდებები ტერორიზმთან დაკავშირებული დანაშაულებისთვის მთავრობის უმაღლესი ეშელონებიდანაც კი. აღნიშნულ ბრალდებებთან დაკავშირებით, ოპოზიციური საპარლამენტო კანდიდატების ნაწილი დაექვემდებარა სამართლებრივ დევნას, ხოლო HDP პარტიის საპრეზიდენტო კანდიდატი – დემირტასი, წინასაარჩევნო კამპანიის დროს ციხეში იმყოფებოდა.[9]

საერთაშორისო არასამთავრობო ორგანიზაცია Freedom House თურქეთის შესახებ 2021 წლის ანგარიშში წერდა, რომ მას შემდეგ, რაც 2015 წელს „ქურთისტანის მუშათა პარტიასთან“ (PKK) დადებული ზავი ჩაიშალა, თურქეთის ხელისუფლებამ ბრალი დასდო HDP პარტიას ზემოხსენებულ PKK-სთან კავშირში. 2016 წელს კონსტიტუციაში შეიტანეს ცვლილება, რის შედეგადაც უფრო მარტივი გახდა პარლამენტარისთვის იმუნიტეტის მოხსნა. მას შემდეგ, ბევრი HDP ლიდერი დააპატიმრეს ტერორიზმის ბრალდებებით. 2018 წლის სექტემბერში, HDP-ს საპრეზიდენტო კანდიდატს – სელაჰატტინ დემირტასს 4 წლითა და 8 თვით თავისუფლების აღკვეთა მიუსაჯეს 2013 წელს სიტყვით გამოსვლის დროს, სამშვიდობო პროცესებში PKK-ს შექებისთვის. 2018 წელს, ადამიანის უფლებათა ევროპულმა სასამართლომ მისი დაუყოვნებლივ გათავისუფლება ბრძანა. 2020 წლის დეკემბერში, იმავე სასამართლოს დიდმა პალატამ კვლავ მიიღო მისი გათავისუფლების გადაწყვეტილება, თუმცა, დემირტასი ციხეში დარჩა ახალი ბრალდებების გამო. მასთან ერთად, ათასობით HDP წევრი ასევე პატიმრობაში იმყოფება.

2020 წლის ივნისში, HPD-ს 2 ხოლო, CHP პარტიის 1 პარლამენტარს საკანონმდებლო ორგანომ უფლებამოსილება შეუჩერა და დააკავეს ჯაშუშობისა და ტერორიზმის ბრალდებებით.[10]

გაერთიანებული სამეფოს საშინაო საქმეთა ოფისი თურქეთშიHDP პარტიის წევრთა მიმართ დამოკიდებულების შესახებ 2020 წლის მარტში გამოქვეყნებულ ანგარიშში წერდა, რომ თურქეთში კონტრ-ტერორისტულ კანონმდებლობას ფართოდ იყენებენ, მათ შორის – სამთავრობო ოპონენტების დევნისთვის. ზოგიერთი HDP წევრი, რომლებიც აქტიურად გამოხატავენ პარტიისადმი მხარდაჭერას ან მუშაობენ ადამიანის უფლებათა საკითხებზე, დააპატიმრეს ტერორიზმის ან ტერორიზმის ხელშეწყობის ბრალდებებით. ამას გარდა, იმ ადვოკატებს, რომლებმაც სამართლებრივი დახმარება შესთავაზეს ტერორიზმში ბრალდებულ პირებს და, ასევე, იმ პირებს, რომლებმაც სოციალური მედიის საშუალებით ქურთების უფლებებთან დაკავშირებით ხელისუფლება გააკრიტიკეს, ასევე ბრალი დასდეს ტერორიზმსა და PKK-სთან კავშირში. თურქეთის ხელისუფლება ასევე იყენებდა დეფამაციის შესახებ კანონებს იმ პოლიტიკოსთა და ჩვეულებრივ მოქალაქეთა წინააღმდეგ, რომლებიც აკრიტიკებდნენ მას. კანონით, პირებს, რომლებიც პრეზიდენტს შეურაცხყოფას მიაყენებენ, 4 წლამდე თავისუფლების აღკვეთა ემუქრებათ და მას ხშირად იყენებდნენ HDP პარლამენტარების წინააღმდეგ.  2018 წლის ბოლოსთვის, HDP-ს 6 000-მდე წევრი (მათ შორის – 9 პარლამენტარი) იყო დაკავებული სხვადასხვა ბრალდებებით.

ამას გარდა, 2016 წლის სახელმწიფო გადატრიალების მცდელობის შემდგომ, ხელისუფლებამ გადააყენა ბევრი არჩეული მერი და ჩაანაცვლა რწმუნებულებით. 2018 წლის განმავლობაში, თურქეთის მთავრობამ თანამდებობიდან გაათავისუფლა 99 მუნიციპალიტეტის მერი, რომელთაგან 94 HDP ან DBP პარტიების წევრები იყვნენ. ხელისუფლების მტკიცებით, მათ კავშირი ჰქონდათ ტერორიზმთან. 2019 წლის მარტის ადგილობრივი თვითმართველობის არჩევნების შემდგომ, HDP პარტიის წევრი 24  მერი გადააყენეს. კვლავაც, მათ ბრალი ედებოდათ PKK-სთან კავშირში.

2019 წლის ოქტომბერში, თურქეთმა წამოიწყო მასშტაბური სამხედრო ოპერაცია ქურტებით დასახლებულ ჩრდილო-დასავლეთ სირიაში. ამასთან დაკავშირებით,თურქეთში ასობით პირი დააკავეს, მათ შორის – HDP-ს პარლამენტარები და მხარდამჭერები, ასევე ის პირები, რომლებიც აკრიტიკებდნენ აღნიშნულ ოპერაციას.

ოფისის ექსპერტთა შეფასებით, ზოგადად, HDP პარტიის წევრობა ან მხარდამჭერობა ნაკლებად თუ წარმოადგენს პირის სამართლებრივი დევნისთვის დაქვემდებარების საშიშროებას. თუმცაღა, აღნიშნული რისკი დამოკიდებულია პირის პროფილსა და აქტივობებზე. შესაბამისი სამსახურები პარტიის რიგითი წევრებით ინტერესდებიან,  როგორც წესი, მაშინ, როდესაც: პირი მონაწილეობას ღებს საპროტესტო დემონსტრაციებში; ღიად აკრიტიკებს მთავრობასა და პრეზიდენტს;  ღიად საუბრობს ქურთთა პოლიტიკურ საკითხებზე ან გამოხატავს აქტიურ და ღია ინტერესს HDP პარტიის მაღალ-პროფილიანი წევრი ნათესავის სასამართლო საქმის მიმართ. სხვა შემთხვევაში, HDP პარტიის რიგითი, საკუთარი პოლიტიკური მრწამსის გამო, წევრი ნაკლებად თუ გახდება შესაბამისი სამსახურების ყურადღების ობიექტი.[11]

[1] Peoples’ Democratic Party / Official Web Page /available at http://www.hdp.org.tr/ / https://hdpenglish.wordpress.com/[accessed 22 July 2021]

[2]IRB – Immigration and Refugee Board of Canada: Turkey: The procedure by which the Peoples’ Democratic Party (Halkların Demokratik Partisi, HDP) verifies that a person is a member of the party and who is authorized to issue a letter attesting that a person is a member; the procedure by which the HDP verifies that a person is a supporter, but not a member, of the party and who is authorized to issue a letter attesting that a person is a supporter; the format of a letter attesting that a person is a member or a supporter of the HDP (2013-February 2020) [TUR200156.E], 2 March 2020

 (accessed on 19 July 2021)

[3] News Agency ZAMAN / Demirtaş’tan Türk Bayrağı mesajı / 2014 / http://www.zaman.com.tr/politika_demirtastan-turk-bayragi-mesaji_2231429.html [accessed 22 July 2021]

[4] Daily Sabah / Methodological differences of the PKK, KCK and HDP / 25.12.2014 / http://www.dailysabah.com/opinion/2014/12/25/methodological-differences-of-the-pkk-kck-and-hdp

[5]IRB – Query response on the situation of Kurds and of supporters or perceived supporters of the Peoples’ Democratic Party (HDP – Halkların Demokratik Partisi) (July 2018 – December 2019); published in 7 January 2020; available at

[accessed 22 July 2021]

[6] BBC – article “Turkey moves to ban pro-Kurdish HDP opposition party”; published on 17 March 2021; available at https://www.bbc.com/news/world-europe-56438070 [accessed 23 July 2021]

[7] Al Jazeera – article “Turkey: Court to put HDP on trial over alleged PKK links”; published on 21 June 2021; available at https://www.aljazeera.com/news/2021/6/21/turkeys-top-court-puts-pro-kurdish-third-largest-party-on-trial [accessed 23 July 2021]

[8]IRB – Query response on the situation of Kurds and of supporters or perceived supporters of the Peoples’ Democratic Party (HDP – Halkların Demokratik Partisi) (July 2018 – December 2019); published in 7 January 2020; available at

[accessed 22 July 2021]

[9] United States Department of State – 2020 Country Report on Human Rights Practices: Turkey; published in March 2021; available at

[accessed 23 July 2021]

[10] Freedom House – Freedom in the World 2021 – Turkey; published in Mach 2021; available at

[accessed 23 July 2021]

[11] UK Home Office – Country Policy and Information Note Turkey: Peoples’ Democratic Party (HDP); published in March 2020; available at

[accessed 23 July 2021]

თურქეთი. საპატიმრო დაწესებულებებში არსებული პირობები. თებერვალი, 2021

აშშ-ის სახელმწიფო დეპარტამენტი 2020 წელს გამოქვეყნებულ ანგარიშში თურქეთის რესპუბლიკის შესახებ წერს, რომ ქვეყნის კონსტიტუცია კრძალავს წამებას, არაადამიანურ და ღირსების შემლახავ მოპყრობას, თუმცა ადგილობრივი და საერთაშორისო ადამიანის უფლებათა დამცველი ჯგუფები აღნიშნავენ, რომ ზოგიერთი პოლიციის ოფიცერი, ციხის პერსონალი, სამხედრო და სადაზვერვო სამსახურის თანამშრომელი მსგავს პრაქტიკას მიმართავს. ადგილობრივი უფლებადამცველი ორგანიზაციები, ანკარის ადვოკატთა ასოციაცია, ოპოზიციური პოლიტიკური ფიგურები და საერთაშორისო უფლებადამცველი ორგანიზაციები აღნიშნავენ, რომ სახელისუფლებო აგენტები, დაკავების ცენტრებში, ზოგიერთი პირის მიმართ იყენებენ დაშინებას, არასათანადო მოპყრობას და სავარაუდოდ წამებასაც. ანკარის ადვოკატთა ასოციაციამ გაასაჯაროვა წამების სავარაუდო მსხვერპლთა დეტალური ინტერვიუები, სადაც ისინი საუბრობენ მათ მიმართ მოპყრობაზე. თურქეთის ეროვნული პოლიცია მსგავსი შინაარსის ბრალდებებს უარყოფს.

2018 წლის თებერვალში გაეროს სპეციალური მომხსენებელი წამების საკითხებზე, ნილს მელზერი, სერიოზულ შეშფოთებას გამოთქვამდა თურქეთის პოლიციის საპატიმროებში წამებისა და სხვა არაადამიანური მოპყრობის შესახებ მზარდი ბრალდებების თაობაზე. მელზერი აღნიშნავდა, რომ დიდი რაოდენობა ადამიანებისა, რომლებიც კავშირში იყვნენ გიულენის მოძრაობასთან ან ქურთისტანის მუშათა პარტიასთან, აცხადებდნენ არასათანადო მოპყრობის შესახებ; კერძოდ, აღიარებითი ჩვენებისა თუ სხვათა დადანაშაულების მიზნით მათ მიმართ დაკითხვის სასტიკი მეთოდების გამოყენების შესახებ. აღნიშნული სასტიკი მეთოდები მოიცავდა ცემას, ელექტროშოკის გამოყენებას, ცივი წყლის დასხმას, ძილის შეწყვეტას, დაშინებას, თავდასხმას და სექსუალურ ძალადობას. სპეციალური მომხსენებელი აცხადებდა, რომ ხელისუფლება არ დგამდა სათანადო ნაბიჯებს მსგავსი შინაარსის ბრალდებების სათანადო გამოძიებისა და დამნაშავეთა პასუხისგებაში მიცემის მიმართულებით.

ადამიანის უფლებათა დამცველი ჯგუფები საუბრობენ წამებისა და არასათანადო მოპყრობის შესახებ პოლიციის საკნებში. მათი მტკიცებით, ასეთი პრაქტიკა უფრო გარცელებულია სამხრეთ-აღმოსავლეთ რეგიონების პოლიციის ზოგიერთ განყოფილებაში. ადამიანის უფლებათა დაცვის ასოციაციის ინფორმაციით, 2019 წლის პირველი 6 თვის განმავლობაში, მათ მიიღეს 65 საჩივარი სავარაუდო წამებისა და არაადამიანური მოპყრობის შესახებ აღმოსავლეთ და სამხრეთ აღმოსავლეთ რეგიონებიდან. მიუხედავად იმისა, რომ ხელისუფლება ამტკიცებს, რომ მისდევს ნულოვანი ტოლერანტობის პოლიტიკას პოლიციის მხრიდან წამების გამოყენების საკითხში, უფლებადამცველი ჯგუფები აცხადებენ, რომ ხელისუფლების მხრიდან სერიოზული ქმედებებს ადგილი არ აქვს.

აშშ-ის სახელმწიფო დეპარტამენტი იგივე ანგარიშში წერს, რომ თურქეთის ციხეები ზოგადად შეესაბამება გაეროს სპეციალური მომხსენებლის სტანდარტებს ფიზიკური პირობების, როგორიცაა მაგალითად, ინფრასტრუქტურა და საბაზისო აღჭურვილობა, კუთხით. აღსანიშნავი გამონაკლისია გადატვირთულობა, რომელიც თავის მხრივ, იწვევს პრობლემებს პატიმართა სათანადო ჯანდაცვის უზრუნველყოფის კუთხით. ანგარიშში ნათქვამია, რომ 2019 წელს ხელისუფლებამ მოიძია დაფინანსება დამატებითი საპატიმროებისთვის.

ციხეების გადატვირთულობა სერიოზული პრობლემაა. თურქეთის რესპუბლიკის იუსტიციის სამინისტროს მონაცემებით, ქვეყნის 353 საპატიმრო 218 950 პატიმარზეა გათვლილი, პატიმართა რაოდენობა კი 286 ათასია. ოფიციალური სტატისტიკის არ არსებობის პირობებში, დამკვირვებლები ვარაუდობენ, რომ გასული წლის განმავლობაში 3 ათასი პატიმარი სამარტოო საკანში იყო გამწესებული. სამარტოო საკნის გამოყენების პრაქტიკამ იმატა, რაც დამკვირვებლების ვარაუდით, დაკავშირებულია ციხეებში თვითმკვლელობის მზარდ მაჩვენებელთან.

არასრულწლოვანი პატიმრები, იმ შემთხვევაში თუ ცალკე დაწესებულება არაა ხელმისაწვდომი, იმყოფებიან იმავე საპატიმროებში, სადაც სრულწლოვანი პატიმრები, თუმცა განცალკევებულ სექციებში. ნებადართულია ექვს წლამდე ასაკის ბავშვების ყოფნა პატიმარ დედებთან. წინასწარ პატიმრობაში მყოფი პირები იმავე დაწესებულებებში არიან, სადაც მსჯავრდებულები.

ხელისუფლება არ აქვეყნებს მონაცემებს ციხეში არსებული პირობების ან ციხის თანამშრომელბის ქმედებების შედეგად გარდაცვლილი პატიმრების შესახებ. ადგილობრივი მედიის მტკიცებით, იზმირის ციხეში, რვა თვის განმავლობაში 14 პატიმარი გარდაიცვალა. მედია საშუალების მტკიცებით, არსებულმა გადატვირთულობამ და სათანადო ჰიგიენისა და საკვების ნაკლებობამ ეპიდემიის გავრცელება გამოიწვია, რის გამოც კარანტინის დაწესება გახდა აუცილებელი.

ადამიანის უფლებათა დამცველი ჯგუფები ამტკიცებენ, რომ პატიმრები ხშირად განიცდიან სასმელი წყლის, სათანადო გათბობის, ვენტილაციის, განათების, საკვებისა და ჯანდაცვის სერვისების ნაკლებობას. იგივე პრობლემების შესახებ 2019 წლის სექტემბერში პარლამენტის დაკავებულთა და მსჯავრდებულთა უფლებების დაცვის კომიტეტის წევრმაც განაცხადა.

2019 წლის სექტემბერში იუსტიციის სამინისტრომ პარლამენტისადმი მოხსენებაში განაცხადა, რომ 1300-ზე მეტი სამედიცინო მუშაკი ემსახურებოდა 286 ათას პატიმარს; მათ შორის იყო 6 ექიმი, 65 სტომატოლოგი და 805 ფსოქოლოგი. უფლებადამცველი ასოციაციები სერიოზულ შეშფოთებას გამოთქვამდნენ ციხის ექიმების ნაკლებობის გამო. ადამიანის უფლებათა ასოციაციის ინფორმაციით, 2019 წლის დეკემბერში 1334 პატიმარი იყო ავად ქვეყნის ციხეებში და მათგან 457 მძიმე მდგომარეობაში.

უფლებადამცველი ორგანიზაციები ამტკიცებენ, რომ ექიმები, მათ მიმართ შემდგომი რეპრესიების შიშის გამო, ხელს არ აწერენ სამედიცონო დოკუმენტაციას, რომელიც პატიმრების სავარაუდო წამებას ასახავს. შედეგად, პატიმრები ვერ ახერხებენ მათ მიმართ სავარაუდო წამების დამადასტურებელი სამდიცინო დოკუმენტაციის მოპოვებას. მთავარ პროკურატურას აქვს ფართო დისკრეცია, განსაკუთრებით ანტიტერორიტული კანომდებლობით, რომ პირები, ვისაც მიიჩნევენ საზოგადოების უსაფრთხოებისთვის საფრთხის მატარებლად, განამწესონ წინასწარ პატიმრობაში, მიუხედავად სამედიცინო დოკუმენტებით დადასტურებული სერიოზული ავადმყოფობისა.

ხელისუფლებამ რიგ შემთხვევებში, არაადამიანური და ღირსების შემლახავი მოპყრობის სარწმუნო ბრალდებების შემთხვევებში, დაიწყო გამოძიება, თუმცა არ გაუსაჯაროვებია გამოძიების შედეგები ან ინფორმაცია დამნაშავეთა პასუხისგებაში მიცემის შესახებ. მთავრობა არ ასაჯაროვებს ინფორმაციას ციხეში სავარაუდო ძალადობის შესახებ. ზოგიერთი უფლებადამცველი ორგანზიაცია ამტკიცებს, რომ პატიმრებს ხშირად თვითნებურად უკრძალავენ ოჯახის წევრებთან და ადვოკატებთან შეხვედრას.

მთავრობა ნებას რთავს ზოგიერთ დამკვირვებელს, მათ შორის პარლამენტარებს, მოინახულონ საპატიმრო დაწესებულებები. მთავრობა ციხეების მონიტორინგის ნებას არ რთავს არასამთავრობო ორგანიზაციებს.[1]

საერთაშორისო ადამიანის უფლებათა დამცველი ორგანიზაცია „Freedom House“ 2020 წელს გამოქვეყნებულ ანგარიშში თურქეთის შესახებ წერს, რომ 2016 წლის სახელმწიფო გადატრიალების მცდელობის შემდეგ, ხელისუფლების მხრიდან წამების გამოყენება კვლავ რჩება აქტუალურ საკითხად. უსაფრთხოების სამსახურის თანამშრომლები წამებას და სხვა არაადამიანურ მოპყრობას იყენებენ კონკრეტული პროფილის პირების მიმართ, ესენი არიან გიულენის მოძრაობის წევრები, ქურთები და მემარცხენეები. პროკურატურა მსგავს ბრალდებებს არ იძიებს.[2]

საერთაშორისო ადამიანის უფლებათა დამცველი ორგანიზაცია „Human Rights Watch“ 2021 წლის იანვარში გამოქვეყნებულ ანგარიშში თურქეთის შესახებ წერს, რომ 2016 წლის სახელმწიფო გადატრიალების მცდელობის შემდეგ გაზრდილი იყო ბრალდებები წამებისა და სხვა არაადამიანური მოპყრობის შესახებ;  მსგავსი მოპყრობის ობიექტები ხშირად ისინი იყვნენ, რომელთაც ბრალად ედებოდათ პოლიტიკური თუ სხვა ხასიათის დანაშაული. ანგარიშის მიხედვით, წამებისა და არასათანადო მოპყრობის სავარაუდო შემთხვევების დროს, პროკურორები არ ატარებენ სათანადო საგამოძიებო ღონისძიებებს და ქვეყანაში არსებობს უსაფრთხოების ძალებისა და პოლიციის დაუსჯელობის ღრმად გამჯდარი კულტურა.

ანგარიშის მიხედვით, ევროსაბჭოს წამების პრევენციის კომიტეტმა (CPT) 2016 წლის შემდგომ, ქვეყანაში 3 ვიზიტი ჩაატარა. აგვისტოში, თურქეთის მთავრობამ ნება დართო კომიტეტს, გამოექვეყნებინა 2017 და 2019 წლებში განხორციელებული ვიზიტების შესახებ ანგარიშები, სადაც საუბარი იყო პოლიციის დაკავებაში მყოფი პირების მიმართ არასათანადო მოპყრობასა და გადავსებულ საპატიმროებში გაუარესებული ფიზიკური პირობების შესახებ.[3]

ევროსაბჭოს წამების პრევენციის კომიტეტი (CPT) 2020 წლის 5 აგვისტოს გამოქვეყნებულ ანგარიშში, რომელიც თურქეთის საპატიმროებში 2019 წელს განხორციელებულ ვიზიტს ეხებოდა, წერდა, რომ ყველა სასჯელაღსრულების დაწესებულაბში, რომელიც კომიტეტმა მოინახულა, ზოგადი პირობები იყო კარგი და დამაკმაყოფილებელი. შენობები არ  საჭიროებდა რემონტს, იყო სუფთა და კარგად ვენტილირებული. მიუხედავად ამისა, კომიტეტს სურს აღნიშნოს, რომ ფიქსირდება გარკვეული ხარვეზები, მაგალითად: ბევრ საკანს არ აქვს წვდომა ბუნებრივ შუქზე, ხოლო ხელოვნური განათებები ზოგჯერ საკმარისი არაა.

ანგარიშის მიხედვით, კომიტეტი უკანასკნელი ვიზიტების ფარგლებში (2009 წლიდან მოყოლებული) აკრიტიკებდა თურქეთის ხელისუფლებას საპატიმროებში გადავსებულობის მაღალი მაჩვენებლის გამო. ამას გარდა, კომიტეტი ნეგატიურად აფასებდა საპატიმროებში არსებულ ზოგიერთ პირობებს, მაგალითად: ზედმეტად ვიწრო საკნებს; პატიმართა შეზღუდული წვდომას საკნის-გარეთ აქტივობებზე და ზედმეტად გადატვირთული ჯანდაცვით სერვისებს. თურქეთის მთავრობამ, აღნიშნული საპასუხოდ, გააფართოვა ქვეყნის სასჯელაღსრულებით დაწესებულებათა ქსელი და, ბოლო პერიოდში, უფრო ხშირად იყენებდა ისეთ სასჯელის სახეებს, როგორიცაა პირობითი მსჯავრი და დაკავება/დაპატიმრების სხვა ალტერნატიული ღონისძიებები. თუმცა, სამწუხაროდ, 2019 წლის ვიზიტმა ნათლად აჩვენა, რომ მიუხედავად თურქეთის მთავრობის მიერ მიღებული ზომებისა, სიტუაცია კვლავაც კრიტიკული იყო.

მაგალითად, მიუხედავად იმისა, რომ  Şanlıurfa-ს რეგიონში 2016 წელს გახსნეს ორი ახალი საპატიმრო, რომელთა ოფიციალური ტევადობაც 1050 პირს შეადგენდა, კომიტეტის ვიზიტის დროს დაფიქსირდა გადავსებულობის მაღალი მაჩვენებელი. კერძოდ, თითოეული ზემოხსენებული საპატიმროს შემთხვევაში, პატიმართა პოპულაცია აღემატებოდა 1600 პირს. ანალოგიური პრობლემა ფიქსირდებოდა კომიტეტის მიერ მონახულებულ ახლადგახსნილ საპატიმროებში Diyarbakır-ის რეგიონშიც.

CPT გამოთქვამს შეშფოთებას თურქეთში 2000-იანი წლებში დაწყებული, ციხეების პოპულაციის ზრდის ტენდენციის შესახებ. ოფიციალური მონაცემებით, 2018 წლის ნოემბრისთვის თურქეთში პატიმართა რაოდენობამ 260 000-ს მიაღწია. აღსანიშნავია, რომ 2006 წელს განხორციელებული ვიზიტის დროს, კომიტეტი ასევე შეშფოთებას გამოთქვამდა იმის გამო, რომ თურქეთში პატიმართა პოპულაცია გაორმაგდა და 112 000-ს მიაღწია. 2013 წლის ვიზიტის დროს აღნიშნული მაჩვენებელი 130 000-ს უდრიდა, ხოლო 2017 წელს 220 000-ს მიაღწია.

კომიტეტი მოუწოდებს თურქეთის ხელისუფლებას, მიიღოს გადამწყვეტი ზომები, რათა შეამციროს საპატიმროებში პატიმართა პოპულაციის ზრდა და აღმოფხვრას გადავსებულობასთან დაკავშირებული პრობლემა. ამ კუთხით, მნიშვნელოვანია პროკურატურისა და სასამართლო ორგანოების ჩართულებაც, მათ შორის ტრეინინგების სახით, რათა უზრუნველყოფილ იქნას იმის გაგება, რომ წინასწარი დაკავება და პატიმრობა წარმოადგენს სასჯელის ყველაზე მკაცრ ზომას და, რომ აღნიშნული არ უნდა იყოს გამოყენებული ყველა შემთხვევაში.[4]

[1] USDOS – US Department of State: Country Report on Human Rights Practices 2019 – Turkey, 11 March 2020 available at

[accessed 2 February 2021]

[2] Freedom House: Freedom in the World 2020 – Turkey, 4 March 2020

[accessed 2 February 2021]

[3] Human Rights Watch – World Report 2021 – Turkey; published on 13 January 2021; available at

[accessed 2 February 2021]

[4] Council of Europe – Report to the Turkish Government on the visit to Turkey carried out by the European Committee for the Prevention of Torture and Inhuman or Degrading Treatment or Punishment (CPT) from 6 to 17 May 2019; published on 5 August 2020; available at

[accessed 2 February 2021]

თურქეთი. ეთნიკურად სომეხთა მიმართ არსებული დამოკიდებულება. დეკემბერი, 2020

ა.შ.შ. სახელმწიფო დეპარტამენტი თურქეთში ადამიანის უფლებათა კუთხით არსებული მდგომარეობის შესახებ 2020 წლის მარტში გამოქვეყნებულ ყოველწლიურ ანგარიშში (საანგარიშო პერიოდი – 2019 წელი) წერს, რომ თურქეთის კონსტიტუციის თანახმად, ყველა მოქალაქეს ერთი ეროვნება ენიჭება და კანონი არ ცნობს არანაირ ეროვნულ, რასობრივ თუ ეთნიკურ უმცირესობას გარდა 3 არა-მუსლიმური ჯგუფისა: სომხური სამოციქულო ეკლესიის მიმდევარი ქრისტიანები, ებრაელები და ბერძენი მართლმადიდებელი ქრისტიანები. ანგარიშში, ასევე, აღნიშნულია, რომ სომხური ენა,ზოგჯერ, საჯარო სივრცეში ღიად გამოიყენებოდა  და, ამ კუთხით, პრობლემები არ იყო. მაგალითად, მშობლიური ენის საერთაშორისო დღეს – 21 თებერვალს, ოპოზიციური CHP და HDP პარტიების დეპუტატებმა პარლამენტში სიტყვით გამოსვლისას, გამოიყენეს ლაზური, სომხური და ქურთული ენები. სომხურ ენაზე მაუწყებელი ტელევიზია – Luys TV იანვარში აქტიურად აშუქებდა  საშობაო წირვებს. არხზე ასევე გადიოდა სხვადასხვა ტიპის სიუჟეტები ისეთ საკითხებზე, როგორიცაა: ახალი ამბები, საბავშვო გადაცემები და ადგილობრივი მოსახლეობისთვის აქტუალურ საკითხზე დისკუსიები.

ანგარიშის მიხედვით, ალევი და ქრისტიანი მოსახლეობა, მათ შორის – სომეხი ქრისტიანები, კვლავ ექვემდებარებოდნენ სიძულვილის ენასა და დისკრიმინაციას. ტერმინი „სომეხი“ დამკვიდრებული იყო, როგორც ფართოდ გავრცელებული შეურაცხყოფა. უმცირესობათა სალოცავ ადგილებზე თავდასხმები საკმაოდ იშვიათი იყო.

ერთ-ერთი ადგილობრივი არასამთავრობო ორგანიზაციის „Hrant Dink Foundation”-მა ჩაატარა კვლევა, რომლის ფარგლებშიც აღრიცხავდა ეროვნულ და ადგილობრივ გაზეთებსა და მედია საშუალებებში დაფიქსირებული სიძულვილის ენას. კერძოდ, 1-ლი იანვრიდან 31 აგვისტოს ჩათვლით პერიოდში, აღირიცხა 2 635 შემთვევა, რომელთა ფარგლებში ეროვნული, ეთნიკური თუ რელიგიური უმცირესობების მიმართ გამოიყენებოდა სიძულვილის ენა. ყველაზე ხშირ სამიზნეებს სირიელები, ებრაელები, ბერძნები და სომხები წარმოადგენდნენ.[1]

ა.შ.შ. სახელმწიფო დეპარტამენტი თურქეთში რელიგიის საერთაშორისო თავისუფლების კუთხით არსებული მდგომარეობის შესახებ 2020 წლის ივნისში გამოქვეყნებულ ყოველწლიურ ანგარიშში (საანგარიშო პერიოდი – 2019 წელი) წერს, რომ ქვეყანაში დაახლოებით 90 000 სომეხი ქრისტიანი ბინადრობს. თურქეთში დღემდე მოქმედებს 1923 წელს მიღებული „ლაუზანის შეთანხმება“, რომლის მიხედვითაც,  სპეციალური ეთნიკური უმცირესობის სტატუსი მხოლოდ 3 ჯგუფს ენიჭება (სომეხი ქრისტიანები, ებრაელები და ბერძენი მართლმადიდებელი ქრისტიანები).  მთავრობა ნებას რთავდა აღნიშნულ უმცირესობებს, დაეფუძნებინათ და ემართათ სკოლები განათლების სამინისტროს მეთვალყურეობის ქვეშ. მათ შორის შესაბამისი დოკუმენტის არმქონე სომეხი მიგრანტების, ასევე – სირიიდან სომეხი ლტოლვილების შვილებს, შეეძლოთ, განათლება მიეღოთ აღნიშნულ სკოლებში.

ანგარიშის მიხედვით, მაისში, ერთ-ერთმა  მუსლიმმა ტელევანგელისტმა – Nihat Hatipoglu-მ, ადგილობრივი ტელევიზიის პირდაპირ ეთერში, 13 წლის სომეხი ბიჭი ისლამზე მისი მშობლების ნებართვის გარეშე მოაქცია. სომხური ეკლესიის წევრებმა და პატრიარქმა ღიად დაგმეს იძულებითი კონვერტაციის შემთხვევა და აპელირებდნენ ლაუზანის ხელშეკრულების დარღვევაზე. ამას გარდა, როგორც მმართველმა AKP, ასევე – ოპოზიციურმა HDP პარტიებმა, საჯაროდ დაგმეს აღნიშნული შემთხვევა.[2]

ადგილობრივი არასამთავრობო ორგანიზაცია IHP თურქეთში 2019 წლის განმავლობაში ადამიანის  უფლებადარღვევების შესახებ  ანგარიშში წერდა, რომ მიმდინარე წელს ქვეყანაში რასისტული თავდასხმების 20 შემთხვევა დაფიქსირდა, რომელთა ფარგლებშიც, საკუთარი ეთნიკური იდენტობის გამო, თავს ესხმოდნენ სომეხ, ქურთ და ალევიტ უმცირესობის წარმომადგენლებს.[3]

წარმოშობის ქვეყნის შესახებ ინფორმაციის მოპოვების განყოფილების მიერ შესწავლილ წყაროებში, მათ შორის – ავტორიტეტული საერთაშორისო არასამთავრობო თუ სამთავრობო ორგანიზაციების შესაბამის ანგარიშებში და მედია წყაროებში, სხვა დამატებითი ინფორმაცია წარმოშობით და ეთნიკურად სომეხი თურქეთის მოქალაქეების მიმართ არსებული უფლებადარღვევების შესახებ, არ იძებება.

[1] United States Department of State – Country Report on Human Rights Practices 2019 – Turkey; published on 11 March 2020; available at

[accessed 3 December 2020]

[2] United States Department of State – 2019 Report on International Religious Freedom: Turkey; published on 10 June 2020; available at

[accessed 3 December 2020]

[3] IHD – İHD 2019 REPORT ON HUMAN RIGHTS VIOLATIONS IN TURKEY; published in May 2020; available at

[accessed 3 December 2020]

თურქეთი. წარმოშობით სომეხთა მიმართ დამოკიდებულება. დეკემბერი, 2020

წარმოშობის ქვეყნის შესახებ ინფორმაციის მოპოვების განყოფილების მიერ შესწავლილ წყაროებში, მათ შორის – ავტორიტეტული საერთაშორისო არასამთავრობო თუ სამთავრობო ორგანიზაციების შესაბამის ანგარიშებში, ინფორმაცია საკვლევ კითხვაში მოცემული საკითხის შესახებ, შედარებით მწირი იყო.

ა.შ.შ. სახელმწიფო დეპარტამენტი თურქეთში ადამიანის უფლებათა კუთხით არსებული მდგომარეობის შესახებ 2020 წლის მარტში გამოქვეყნებულ ყოველწლიურ ანგარიშში (საანგარიშო პერიოდი – 2019 წელი) წერს, რომ თურქეთის კონსტიტუციის თანახმად, ყველა მოქალაქეს ერთი ეროვნება ენიჭება და კანონი არ ცნობს არანაირ ეროვნულ, რასობრივ თუ ეთნიკურ უმცირესობას გარდა 3 არა-მუსლიმური ჯგუფისა: სომხური სამოციქულო ეკლესიის მიმდევარი ქრისტიანები, ებრაელები და ბერძენი მართლმადიდებელი ქრისტიანები. ანგარიშში, ასევე, აღნიშნულია, რომ სომხური ენა,ზოგჯერ, საჯარო სივრცეში ღიად გამოიყენებოდა  და, ამ კუთხით, პრობლემები არ იყო. მაგალითად, მშობლიური ენის საერთაშორისო დღეს – 21 თებერვალს, ოპოზიციური CHP და HDP პარტიების დეპუტატებმა პარლამენტში სიტყვით გამოსვლისას, გამოიყენეს ლაზური, სომხური და ქურთული ენები. სომხურ ენაზე მაუწყებელი ტელევიზია – Luys TV იანვარში აქტიურად აშუქებდა  საშობაო წირვებს. არხზე ასევე გადიოდა სხვადასხვა ტიპის სიუჟეტები ისეთ საკითხებზე, როგორიცაა: ახალი ამბები, საბავშვო გადაცემები და ადგილობრივი მოსახლეობისთვის აქტუალურ საკითხზე დისკუსიები.

ანგარიშის მიხედვით, ალევი და ქრისტიანი მოსახლეობა, მათ შორის – სომეხი ქრისტიანები, კვლავ ექვემდებარებოდნენ სიძულვილის ენასა და დისკრიმინაციას. ტერმინი „სომეხი“ დამკვიდრებული იყო, როგორც ფართოდ გავრცელებული შეურაცხყოფა. უმცირესობათა სალოცავ ადგილებზე თავდასხმები საკმაოდ იშვიათი იყო.

ერთ-ერთი ადგილობრივი არასამთავრობო ორგანიზაციის „Hrant Dink Foundation”-მა ჩაატარა კვლევა, რომლის ფარგლებშიც აღრიცხავდა ეროვნულ და ადგილობრივ გაზეთებსა და მედია საშუალებებში დაფიქსირებული სიძულვილის ენას. კერძოდ, 1-ლი იანვრიდან 31 აგვისტოს ჩათვლით პერიოდში, აღირიცხა 2 635 შემთვევა, რომელთა ფარგლებში ეროვნული, ეთნიკური თუ რელიგიური უმცირესობების მიმართ გამოიყენებოდა სიძულვილის ენა. ყველაზე ხშირ სამიზნეებს სირიელები, ებრაელები, ბერძნები და სომხები წარმოადგენდნენ.[1]

ა.შ.შ. სახელმწიფო დეპარტამენტი თურქეთში რელიგიის საერთაშორისო თავისუფლების კუთხით არსებული მდგომარეობის შესახებ 2020 წლის ივნისში გამოქვეყნებულ ყოველწლიურ ანგარიშში (საანგარიშო პერიოდი – 2019 წელი) წერს, რომ ქვეყანაში დაახლოებით 90 000 სომეხი ქრისტიანი ბინადრობს. თურქეთში დღემდე მოქმედებს 1923 წელს მიღებული „ლაუზანის შეთანხმება“, რომლის მიხედვითაც,  სპეციალური ეთნიკური უმცირესობის სტატუსი მხოლოდ 3 ჯგუფს ენიჭება (სომეხი ქრისტიანები, ებრაელები და ბერძენი მართლმადიდებელი ქრისტიანები).  მთავრობა ნებას რთავდა აღნიშნულ უმცირესობებს, დაეფუძნებინათ და ემართათ სკოლები განათლების სამინისტროს მეთვალყურეობის ქვეშ. მათ შორის შესაბამისი დოკუმენტის არმქონე სომეხი მიგრანტების, ასევე – სირიიდან სომეხი ლტოლვილების შვილებს, შეეძლოთ, განათლება მიეღოთ აღნიშნულ სკოლებში.

ანგარიშის მიხედვით, მაისში, ერთ-ერთმა  მუსლიმმა ტელევანგელისტმა – Nihat Hatipoglu-მ, ადგილობრივი ტელევიზიის პირდაპირ ეთერში, 13 წლის სომეხი ბიჭი ისლამზე მისი მშობლების ნებართვის გარეშე მოაქცია. სომხური ეკლესიის წევრებმა და პატრიარქმა ღიად დაგმეს იძულებითი კონვერტაციის შემთხვევა და აპელირებდნენ ლაუზანის ხელშეკრულების დარღვევაზე. ამას გარდა, როგორც მმართველმა AKP, ასევე – ოპოზიციურმა HDP პარტიებმა, საჯაროდ დაგმეს აღნიშნული შემთხვევა.[2]

ადგილობრივი არასამთავრობო ორგანიზაცია IHP თურქეთში 2019 წლის განმავლობაში ადამიანის  უფლებადარღვევების შესახებ  ანგარიშში წერდა, რომ მიმდინარე წელს ქვეყანაში რასისტული თავდასხმების 20 შემთხვევა დაფიქსირდა, რომელთა ფარგლებშიც, საკუთარი ეთნიკური იდენტობის გამო, თავს ესხმოდნენ სომეხ, ქურთ და ალევიტ უმცირესობის წარმომადგენლებს.[3]

წარმოშობის ქვეყნის შესახებ ინფორმაციის მოპოვების განყოფილების მიერ შესწავლილ წყაროებში, მათ შორის – ავტორიტეტული საერთაშორისო არასამთავრობო თუ სამთავრობო ორგანიზაციების შესაბამის ანგარიშებში და მედია წყაროებში, სხვა დამატებითი ინფორმაცია წარმოშობით და ეთნიკურად სომეხი თურქეთის მოქალაქეების მიმართ არსებული უფლებადარღვევების შესახებ, არ იძებება.

[1] United States Department of State – Country Report on Human Rights Practices 2019 – Turkey; published on 11 March 2020; available at

[accessed 3 December 2020]

[2] United States Department of State – 2019 Report on International Religious Freedom: Turkey; published on 10 June 2020; available at

[accessed 3 December 2020]

[3] IHD – İHD 2019 REPORT ON HUMAN RIGHTS VIOLATIONS IN TURKEY; published in May 2020; available at

[accessed 3 December 2020]

თურქეთი. ეთნიკურად ქურთების მიმართ არსებული დამოკიდებულება. სექტემბერი, 2020

ქურთების მდგომარეობა თურქეთში (დამოკიდებულება სახელმწიფოს მხრიდან, უფლებების დაცვა) – ა.შ.შ. სახელმწიფო დეპარტამენტი თურქეთში ადამიანის უფლებათა კუთხით არსებული მდგომარეობის შესახებ 2020 წლის მარტში გამოქვეყნებულ ანგარიშში (საანგარიშო პერიოდი – 2019 წელი) წერდა, რომ თურქეთის კონტიტუცია არ ცნობს არც ერთ ეროვნულ, ეთნიკურ თუ რელიგიურ უმცირესობას გარდა სამი არამუსლიმური რელიგიური უმცირესობისა: სომეხი მართლმადიდებელი ქრისტიანები, ებრაელები და ბერძენი მართმადიდებელი ქრისტიანები. შესაბამისად, ბევრ ეროვნულ თუ ეთნიკურ უმცირესობებს (მათ შორის, ქურთებს) არ აქვთ საშუალება, სრულად ჰქონდეთ წვდომა საკუთარ რელიგიურ, ლინგვისტურ თუ კულტურულ უფლებებზე.

თურქეთში ქურთული წარმომავლობის და ქურთულ ენაზე თუ დიალექტებზე მოლაპარაკე დაახლოებით 15 მილიონი ადამიანი ცხოვრობს.წლის განმავლობაში, უსაფრთხოების ძალების მიერ ქურთ მუშათა პარტიის (PKK) წინააღმდეგ განხორციელებულ ქმედებები არაპროპორციულ ნეგატიურ გავლენას ახდენდნენ ადგილობრვ თემებზე. რამდენიმე, ძირითადად ქურთული ადგილობრივი თემის წარმომადგენლები აცხადებნდნენ, რომ მთავრობა მათ უქვემდებარებდა ე.წ. კომენდანტის საათს, რაც ახსნილი იყო PKK-ს წინააღმდეგ მიმართული უსაფრთხოების ზომებით.

ქურთების და პრო-ქურთული სამოქალაქო საზოგადოების ორგანიზაციები და პოლიტიკური პარტიები აცხადებდნენ, რომ ფიქსირდებოდა მზარდი პრობლემები მათ მიერ შეკრების და მანიფესტაციის უფლებების განხორციელების კუთხით. მთავრობამ, 2016 წლის ჩაშლილი სახელმწიფო გადატრიალების მცდელობის შემდეგ, ასობით ქურთული სამოქალაქო საზოგადოების ორგანიზაცია და მედია საშუალება დახურა. არც ერთი აღნიშნული ორგანიზაცია არ გახსნილა საგანგებო მდგომარეობის გაუქმების შემდეგაც. ოქტომბრის მონაცემებით, 2015 წლიდან მოყოლებული, ქვეყანაში კონფლიქტის შედეგად სულ მცირე 4686 პირი, მათ შორის, სამხედროები, პოლიციელები, PKK წევრები და სამოქალაქო პირები, დაიღუპა.

კანონი საშუალებას აძლევს მოქალაქეებს, გახსნან კერძო სასწავლო დაწესებულებები, სადაც მოსწავლეები განათლებას მიიღებენ იმ ენასა თუ დიალექტზე, რომელზედაც ისინი ლაპარაკობენ. თუმცა, ქურთული ენა საჯარო სკოლებში არ ისწავლება. ამას გარდა, მართალია, ზოგიერთ უნივერსიტეტში არსებობს ქურთული ენის არჩევითი კურსები, ხოლო 2 კონკრეტულ სასწავლებელში – ქურთული ენის დეპარტამენტი, თუმცა, აღნიშნულ დეპარტამენტებში მომუშავე პერსონალის ბევრი წევრი იყო იმ ათასთა შორის, რომლებიც საგანგებო მდგომარეობის შედეგად მიღებული კანონების საფუძველზე დაითხოვეს, შესაბამისად, აღნიშნულ პროგრამებზე ლექტორი სპეციალისტების ნაკლებობაა.

ანგარიშის მიხედვით, მედია საშუალებები ზოგადად, იყენებდნენ თვით-ცენზურას და თავს არიდებდნენ ისეთ თემებზე სტატიების გამოქვეყნებას, რომელსაც შესაძლოა სამართლებრივი დევნა მოჰყოლოდა. მაგალითად, იყო შემთხვევები, როდესაც პროკურატურამ მიიჩნია, რომ ზოგიერთი ქურთულ ენაზე დაწერილი წიგნის, ასევე, პრო-ქურთული ან გიულენისტური წიგნის ქონა უტოლდებოდა ტერორისტული ორგანიზაციის წევრობის სარწმუნო მტკიცებულებას. მაგალითად, სექტემბერში, ყარსის სასამართლომ, „ტერორიზმის ხელშეწყობის“ მოტივით, აკრძალა ქურთებთან ან „ქურთისტანთან“ დაკავშირებული 2 წიგნი.

მთავრობა, ხშირად, დაკავებულ ქურთული ან სავარაუდოდ პრო-გიულენისტური მედია საშუალებების ჟურნალისტებს უწოდებდა „ტერორისტებს“ და ვარაუდობდა, რომ მათ კავშირი ჰქონდათ PKK-ს ან გიულენის მოძრაობასთან. თითქმის ყველა კერძო, ქურთულ ენაზე მოფუნქციონირე მედია საშუალება კვლავაც დახურულად რჩებოდა, რაც განპირობებული იყო „ეროვნული უსაფრთხოების ინტერესებიდან გამომდინარე“. პრო-ქურთული აუთლეტების მოქმედი ან ყოფილი ჟურნალისტების მიმართ ადგილი ჰქონდა მნიშვნელოვან ზეწოლას მთავრობის მხრიდან (მათ შორის – დაპატიმრებების შემთხვევებსაც).

ანგარიშში ასევე აღნიშნულია, რომ წლის განმავლობაში პრო-ქურთული საპროტესტო დემონსტრაციებისას, მთავრობა და პოლიცია იყენებდა არაპროპორციულ ფიზიკურ ძალას. მაგალითად, თებერვალში, ვანში მომხდარი პრო-HDP დემონსტრაცია, პოლიციამ ძალადობრივი მეთოდით დაშალა.

შეურაცხყოფასთან დაკავშირებულ ქეისებში, ყველაზე მეტად, სამიზნეს წარმოადგენდნენ პოლიტიკური პარტიების წევრი, განსაკუთრებით, პრო-ქურთული HDP პარტიიდან. დეკემბრისთვის არსებული მდგოამრეობით, სულ მცირე 4.912 HDP წევრი იმყოფებოდა ციხეში ტერორიზმისა თუ შეურაცხყოფასთან დაკავშირებული ბრალდებების გამო.

თურქეთის მთავრობამ, ქვეყნის სამხრეთ-აღმოსავლეთ რეგიონებში თანამდებობიდან გადააყენა არაერთი დემოკრატიული წესით არჩეული მერი და ჩაანაცვლა ისინი საკუთარი ნდობით აღჭურვილი დროებითი მმართველებით. გადაყენებულ პირებს ბრალად დასდეს ტერორისტულ ჯგუფებთან კავშირი. აღნიშნული ტაქტიკა, ყველაზე ხშირად გამოიყენებოდა პრო-ქურთული პარტია HDP-სთან ასოცირებული არჩეული მერების მიმართ. შედეგად, მთავრობამ, მარტის მუნიციპალურ არჩევნებში არჩეული, HDP პარტიის მერების 44 % თანამდებობიდან გაათავისუფლა.

ანგარიშში მოყვანილია კონკრეტული შემთხვევები, როდესაც ადგილი ჰქონდა ქურთი პირების მიმართ მძიმე სამართალდარღვევის ჩადენას. მაგალითად, ივლისში, ადაზაპარის რეგიონში ქურთი ჯარისკაცი სასტიკად ცემეს საკუთარმა ბრიგადის წევრებმა, რისი მიზეზიც მისი ეთნიკური წარმომავლობა იყო. ამას გარდა, თებერვალში, ვანში 14-დან 17 წლამდე 3 არასრულწლოვანი ქურთი პირი, ადგილობრივ პოლიციაში წამებას დაუქვემდებარეს. ახალგარზდებმა ადვოკატთა ასოციას განუცხადეს, რომ პოლიციელებმა ისინი რკინის ხელკეტებით ცემეს, თავში ფეხები ურტყეს და თავს ტუალეტებში აყოფინებდნენ. სექტემბერში, პროკურატურამ ვანის გუბერნატორს სთხოვა ნებართვა, რათა გამოძიება ჩაეტარებიდან იმ 66 პოლიციის ოფიცრის წინააღმდეგ, რომლებიც სავარაუდოდ მონაწილეობდნენ აღნიშნულ შემთხვევაში. გუბერნატორმა მათ უარი უთხრა ნებართვაზე, განაცხადა რა, რომ პოლიციამ მსხვერპლთა მიმართ „პროპორციული ძალა“ გამოიყენა.[1]

საერთაშორისო არასამთავრობო ორგანიზაცია Freedom House თურქეთის შესახებ 2020 წელს გამოქვეყნებულ ანგარიშში, რომელიც 2019 წელს განვითარებულ მოვლენებს ასახავს, წერდა, რომ პრო-ქურთული HDP პარტიის ლიდერი – სალაჰატტინ დემირტასი, ახალი ბრალდებები საფუძველზე კვლავ ციხეში იმყოფებოდა, მიუხედავად იმისა, რომ ადამიანის უფლებათა ევროპულმა სასამართლომ მისი გათავისუფლება მოითხოვა. ამას გარდა, ანგარიშში ასევე საუბარია იმ საკითხზეც, რომ ეთნიკური და რელიგიური უმცირესობები ქვეყნის პოლიტიკურ პროცესებში სათანადოდ არ არიან ჩაბმულნი. მიუხედავად იმისა, რომ მათ ნაწილს პარლამენტში საკუთარი წარმომადგენლები ჰყავს CHP  და HDP (პრო-ქურთული პარტიები) პარტიების სახით, მთავრობის მიერ წამოწყებულმა ოპოზიციურ პარტიათა წინააღმდეგ მიმართულმა სადამსჯელო კამპანიამ მნიშვნელოვნად დააზარალა ქურთებისა თუ სხვა ეთნიკური უმცირესობების პოლიტიკური და საარჩევნო უფლებები.

ანგარიშის მიხედვით, 2016 წლის სახელმწიფო გადატრიალების მცდელობის შემდგომ, ხელისუფლების მხრიდან განხორციელებული წამება საკმაოდ ფართოდ იყო გავრცელებული. Human Rights Watch წერდა, რომ უსაფრთხოების სამსახურის წარმომადგენლები წამებასა და არასათანადო მოპყრობას უფრო ხშირად უქვემდებარებდნენ ეთნიკურად ქურთებს, გიულენისტებსა და მემარცხენეებს.

მიუხედავად იმისა, რომ ტერორიზმის საფრთე 2018 წლიდან, ისლამური სახელმწიფოს დამარცხებასთან ერთად, საკმაოდ შემცირდა, ქურთებით დასახლებულ სამხრეთ-აღმოსავლეთ რეგიონების მაცხოვრებლებს კვლავ უწევდათ უსაფრთხოების ძალებსა და PKK (ქურთისტანის მუშათა პარტია) წევრებს შორის კონფლიქტის გამო დაწესებულ შეზღუდვებთან ერთად ცხოვრება. აღნიშნულმა კონფლიქტმა, 2015 წლიდან მოყოლებული, თურქეთის მასშტაბით 4600 ადამიანის სიცოცხლე იმსხვერპლა.

ანგარიშში ასევე აღNიშნულია, რომ ქურთი ჟურნალისტები განსაკუთრებულ სამიზნეს წარმოადგენდნენ უსაფრთხოების სამსახურებისთვის და რომ მათი საქმიანობა და ზოგადად, ახალი ამბების რეპორტინგი ქურთული სამხრეთ-აღმოსავლეთ რეგიონიდან, მკაცრად იყო შეზღუდული.

ქურთ მუშათა პარტიასთან (PKK) მიმდინარე კონფლიქტი გამოყენებული იყო ქურთი მოსახლეობის მიმართ დისკრიმინაციული ქმედებების გასამართლებლად. მაგალითად, აღნიშნული მიზეზით აკრძალეს ქურთული ფესტივალის ჩატარება და ქურთული ენისა და კულტურის პროპაგანდა. 2015 წლის შემდგომ, ბევრი ქურთული სკოლა თუ კულტურული ორგანიზაცია იქნა დახურული მთავრობის მიერ.[2]

[1] United States Department of State – “Annual report on human rights in 2019”; published in March 2020; available at

[accessed 25 September 2020]

[2] Freedom House – “Annual report on political rights and civil liberties in 2019”; published in March 2020; available at

[accessed 24 September 2020]