იემსაერთაშორისო ჰუმანიტარული სამართლისა და ადამიანის უფლებების ჟენევის აკადემიის პროექტის „კანონის უზენაესობა შეიარაღებულ კონფლიქტებში“ (RULAC) მიხედვით, იემენის ტერიტორიაზე ადგილი აქვს რამდენიმე არა-საერთაშორისო ხასიათის შეიარაღებულ კონფლიქტს.

არა-საერთაშორისო ხასიათის შეიარაღებული კონფლიქტი გრძელდება იემენის ხელისუფლებასა და ამბოხებულ ჰუტებს შორის. 2015 წელს ჰუტებმა კონტროლი დაამყარეს იემენის დედაქალაქზე. იემენის პრეზიდენტის თხოვნით, 2015 წლის მარტში, კონფლიქტში ჩაერთო საერთაშორისო კოალიცია საუდის არაბეთის ხელმძღვანელობით. საუდის არაბეთის ჩართულობა არ ცვლის კონფლიქტის სტატუსს, რადგან აღნიშნული ხდება იემენის ხელისუფლების თანხმობით.

იემენის ხელისუფლება, ასევე, ჩართულია არა-საერთაშორისო ხასიათის კონფლიქტში ტერორისტული დაჯგუფებასთან „ალ-ქაედა არაბეთის ნახევარკუნძულზე“. იემენის ხელისუფლების თანხმობით, ამერიკის შეერთებული შტატები ახორციელებს მიზნობრივ ოპერაციებს დაჯგუფების წინააღმდეგ.

შეიარაღებული ჯგუფები, მათ შორის ჰუტები და ალ-ქაედა, ასევე იბრძვიან ერთმანეთის წინააღმდეგ იემენის ტერიტორიაზე.

2017 წელს შეიქმნა სამხრეთის გარდამავალი საბჭო, რამაც წარმოშვა კიდევ ერთი არა-საერთაშორისო ხასიათის შეიარაღებული კონფლიქტი იემენის ხელისუფლებასა და აღნიშნულ სამხრეთის გარდამავალ საბჭოს შორის.[1]

აშშ-ის სახელმწიფო დეპარტამენტის მიერ 2022 წლის 12 აპრილს გამოქვეყნებულ ანგარიშში (საანგარიშო პერიოდი 2021 წელი) იემენში ადამიანის უფლებების კუთხით არსებული ვითარების შესახებ წერია, რომ იემენი არის რესპუბლიკა და ქვეყნის კონსტიტუციის თანახმად ძალაუფლება იყოფა პრეზიდენტს, პარლამენტსა და დამოუკიდებელ სასამართლო სისტემას შორის. მიუხედავად ამისა, წლის განმავლობაში სახელმწიფოზე კონტროლი სამ აქტორს შორის იყო განაწილებული: ირანის მხარდაჭერილი ანსარ ალაჰის მოძრაობა (მეორენაირად ჰუტები), საერთაშორისოდ აღიარებული იემენის ხელისუფლება და არაბთა გაერთიანებული ემირატების მხარდაჭერილი „სამხრეთის გარდამავალი საბჭო“. ქვეყანაში უკანასკნელი საპრეზიდენტო არჩევნები 2012 წელს ჩატარდა, რომლის შედეგად ქვეყნის პრეზიდენტი რაბუჰ მანსურ ჰადი გახდა.

ანგარიშის აღნიშნულია, რომ ჰუტები აკონტროლებდნენ არამარტო ეროვნული უსაფრთხოების დარჩენილი დაწესებულებების უმეტესობას ჩრდილოეთით, არამედ სხვა ყოფილ სახელმწიფო ინსტიტუტებსაც.

იემენის ხელისუფლებამ საკუთარი კონტროლის ქვეშ არსებულ ტერიტორიაზე შეავსო ეროვნული უსაფრთხოების დაწესებულებები, თუმცა იემენის ნომინალური ხელისუფლების კონტროლის ქვეშ მყოფ ტერიტორიებზე ეფექტურ კონტროლს  ადგილობრივი სამხედრო მეთაურები და ტომობრივი გაერთიანების ლიდერები ახორციელებდნენ. „სამხრეთის გარდამავალი საბჭო“ ფიზიკურ კონტროლს ახორციელებს ქვეყნის სამხრეთით არსებულ დიდ ტერიტორიაზე, მათ შორის მთავრობის დროებით დედაქალაქ ადენზე.

აშშ-ის სახელმწიფო დეპარტამენტი ანგარიშში აღნიშნავს, რომ სამოქალაქო ხელისუფლება ვერ ახორციელებდა ეფექტურ კონტროლს უსაფრთხოების ძალებზე. გავრცელებული სანდო ცნობების თანახმად, ქვეყანაში ადგილი ჰქონდა უსაფრთოხების ძალების წარმომადგენლების მხრიდან დარღვევებს.

2014 წელს ყოფილ პრეზიდენტ ალი აბდულა სალეჰთან აფილირებულმა ამბოხებულმა ჰუტებმა იემენის დედაქალაქი სანაა დაიკავეს, რამაც ქვეყანაში სამოქალაქო ომი გამოიწვია. მას შემდეგ რაც ქვეყნის პრეზიდენტი (ჰადი) ქვეყნიდან გაიქცა, მან საერთაშორისო მხარდაჭერა მოითხოვა ხელისუფლების აღსადგენად და 2015 წელს საუდის არაბეთის მხარდაჭერით შეიქმნა საერთაშორისო სამხედრო კოალიცია. 2019 წელს საუდის არაბეთის დახმარებით მხარეებს (იემენის ხელისუფლება და „სამხრეთის გარდამავალ საბჭო“) შორის დაიდო ძალაუფლების განაწილების შეთანხმება, („რიადის შეთანხმება“), რაც წინ უძღოდა 2020 წლის დეკემბერში ახალი კოალიციური ხელისუფლების შექმნას.

ანგარიშის მიხედვით, საანგარიშო პერიოდში (2021 წელი) იემენში დაფიქსირებულ მნიშვნელოვან უფლება დარღვევათა შორის იყო: უკანონო და თვითნებური მკვლელობები (კონფლიქტში ჩართული ყველა მხარის მიერ), წამება, სასტიკი, არაადამიანური ან დამამცირებელი მოპყრობა ან სასჯელი (ასევე ყველა მხარის მიერ), მკაცრი და სიცოცხლისთვის საშიში საპატიმრო პირობები, თვითნებური დაპატიმრებები და დაკავებები, პოლიტიკური პატიმრები და დაკავებულები, სასამართლო სისტემასთან დაკავშირებული სერიოზული პრობლემები, პირადი ცხოვრების უფლებაში უკანონო და თვითნებური ჩარევა, კონფლიქტის ფარგლებში სერიოზული დარღვევები, მათ შორის მშვიდობიანი მოსახლეობის მიმართ ფართოდ გავრცელებული ზიანი,  პირთა უკანონოდ რეკრუტირება ან ბავშვი სამხედროების გამოყენება (კონფლიქტის ყველა მხარის, განსაკუთრებით კი ჰუტების, მიერ), გამოხატვის და პრესის თავისუფლების სერიოზული შეზღუდვა, მათ შორის ძალადობა, ძალადობის მუქარა ან გაუმართლებელი დაპატიმრება ან სისხლისსამართლებრივი დევნა ჟურნალისტების მიმართ,  ცენზურა და ცილისწამების შესახებ კანონები, ინტერნეტის თავისუფლების სერიოზული შეზღუდვა, მშვიდობიანი შეკრების თავისუფლებაში სერიოზული ჩარევა, რელიგიის და გადაადგილების თავისუფლებების შეზღუდვა, სამართლიანი და თავისუფალი არჩევნების გზით ხელისუფლების არჩევის შესაძლებლობის არარსებობა, პოლიტიკურ საქმიანობაში მონაწილეობის სერიოზული და უსაფუძვლო შეზღუდვა, კორუფცია, ადამიანის უფლებადამცველი ორგანიზაციების მიმართ შეზღუდვები, გენდერული ნიშნით ჩადენილ დანაშაულებზე გამოძიების და პასუხისმგებლობის დაკისრების ნაკლებობა, ადრეული და იძულებითი ქორწინებები, ქალთა სასქესო ორგანოს დასახიჩრება. ასევე, ქვეყანაში კანონმდებლობა კრძალავს ერთსქესიან პირთა შორის სექსუალურ ურთიერთობას. გარდა ამისა, იემენში ასევე ფიქსირდება ბავშვთა შრომის ყველაზე ცუდი ფორმები.

უსაფრთხოების ძალების წარმომადგენელთა დაუსჯელობა რჩებოდა სერიოზულ პრობლემად, ნაწილობრივ იმის გამო, რომ ხელისუფლებას არ გააჩნდა მათზე ეფექტური კონტროლი, ხოლო მეორეს მხრივ იმიტომ, რომ არ არსებობდა სათანადო, ეფექტური საგამოძიებო და სადამსჯელო მექანიზმები.

ქვეყნის ჩრდილოეთში ყოფილ სამთავრობო დაწესებულებებზე ჰუტების კონტროლმა საგრძნობლად შეამცირა მთავრობის შესაძლებლობა  ჩაეტარებინა გამოძიება. იემენის პრემიერ-მინისტრის მთავრობამ გაააქტიურა ანტიკორუფციული სუბიექტები და დაიწყო სახელმწიფო შემოსავლების და ცენტრალური ბანკის აუდიტი. აღსანიშნავია ისიც, რომ ჰუტებმა გამოიყენეს ყოფილი ანტიკორუფციული ხელისუფლება განსხვავებული აზრის ჩასახშობად და პოლიტიკური ოპონენტების რეპრესირებისთვის.

ქვეყანაში ასევე დაფიქსირდა არა-სახელმწიფო აქტორების (მათ შორის ჰუტები, ტომობრივი გაერთიანებები, სამხრეთის გარდამავალი საბჭო და ტერორისტული ჯგუფები (არაბეთის ნახევარკუნძულის ალ-ქაედა და ისლამური სახელმწიფოს ადგილობრივი განშტოება))  მიერ განხორციელებული დარღვევები, რომელიც დაუსჯელი დარჩა.

საუდის არაბეთის ხელმღვანელობით შექმნილი კოალიციის საჰაერო თავდასხმებს ემსხვერპლა მშვიდობიანი მოსახლეობა და გამოიწვია ინფრასტრუქტურის დაზიანება.[2]

საერთაშორისო ორგანიზაცია Freedom House-ის მიერ 2022 წლის 24 თებერვალს გამოქვეყნებულ ანგარიშში იემენში პოლიტიკური უფლებებისა და სამოქალაქო თავისუფლებების შესახებ წერია, რომ  ქვეყანაში ყველაზე მძიმე დაპირისპირება მარიბის პროვინციაში მიმდინარეობს, სადაც ჰუტებმა ხელისუფლების ძალებზე დიდი უპირატესობა მოიპოვეს. აღნიშნული შეტაკებების შედეგად ათიათასობით სამოქალაქო პირს მოუწია ტერიტორიის დატოვება.

ანგარიშის თანახმად, სამოქალაქო მოსახლეობა განიცდის პირდაპირ ძალადობას კონფლიქტი ჩართული ორივე მხარისგან. გარდა ამისა,  მოსახლეობა განიცდის საკვებთან და ჯანმრთელობასთან დაკავშირებულ პრობლემებს, რაც გამოწვეულია ვაჭრობისა და დახმარების შეწყვეტით.[3]

არასამთავრობო ორგანიზაცია Amnesty International-ის მიერ 2022 წლის 29 მარტს გამოქვეყნებულ ანგარიშში (საანგარიშო პერიოდი 2021 წელი) იემენში ადამიანის უფლებების კუთხით არსებული ვითარების შესახებ წერია, რომ კონფლიქტის მონაწილე ყველა მხარე აგრძელებდა საერთაშორისო ჰუმანიტარული სამართლის მძიმე დარღვევების ჩადენას. საუდის არაბეთის ხელმძღვანელობით მოქმედი საერთაშორისო კოალიცია და ჰუტი ამბოხებულები აგრძელებდნენ თავდასხმებს, რასაც თან ახლდა მსხვერპლი სამოქალაქო მოსახლეობაში და სამოქალაქო ინფრასტრუქტურის განადგურება.  ამას გარდა, კონფლიქტის მონაწილე ყველა მხარე ახორციელებდა პირთა თვითნებურ დაკავებას, იძულებით გაუჩინარებას, არასათანადო მოპყრობასა და წამებას და ა.შ. ისინი ასევე ხელს უშლიდნენ სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანი საქონლის (საკვები, მედიკამენტები, საწვავი) გადაადგილებას. ქვეყანაში ასევე დაფიქსირდა სიკვდილით დასჯის განაჩენის გამოტანის და მისი აღსრულების ფაქტები.

ანგარიშში აღნიშნულია ისიც, რომ შეიარაღებული კონფლიქტი 2021 წლის განმავლობაშიც გრძელდებოდა. თებერვალსა და სექტემბერში სიტუაცია გამწვავდა, რაც ჰუტების მიერ ხელისუფლების ძალების წინააღმდეგ რამდენიმე პროვინციაში (მარიბი, ელ-დალი, ელ-ბეიდა, შაბვა) განხორციელებულმა თავდასხმებმა გამოიწვია. აღნიშნული თავდასხმების შედეგად ჰუტებმა დიდი ტერიტორიული უპირატესობა მოიპოვეს და 2021 წლის ბოლოს უკვე ქალაქ მარიბთან იყვნენ.

შეტაკებები (სამხრეთის გარდამავალ საბჭოსა და ხელისუფლების ძალებს შორის; ასევე, სამხრეთის გარდამავალ საბჭოსა და ადგილობრივ ტომთა გაერთიანებებს შორის) მიმდინარეობდა ადენის, ბიანისა და შაბვას პროვინციებში, მათ შორის მჭიდროდ დასახლებულ ტერიტორიებზე. მიუხედავად, რიადის ძალაუფლების განაწილების ხელშეკრულებისა, ეს უკანასკნელი სრულად იმპლემენტირებული არ არის და სამხრეთის გარდამავალი საბჭოს ძალები რჩებოდნენ ხელისუფლების კონტროლის მიღმა.

2021 წლის ბოლოს გაეროს სპეციალური წარმომადგენლის განცხადებით იემენში მხარეებს შორის კონფლიქტი ღრმავდება.[4]

Human Rights Watch-ის მიერ 2022 წლის 13 იანვარს გამოქვეყნებულ ანგარიშში (საანგარიშო პერიოდი 2021 წელი) იემენში ადამიანის უფლებების კუთხით არსებული ვითარების შესახებ წერია, რომ კონფლიქტი 2021 წელს გაძლიერდა და მოიცვა იემენის 49 რაიონი, რომლებიც უშუალოდ დაზარალდნენ სამხედრო მოქმედებებით. მარიბის პროვინცია ყველაზე მეტად დაზარალდა ხელისუფლების ძალებსა და ჰუტებს შორის არსებული შეტაკებებით.

ანგარიშის თანახმად, ქვეყანაში გაუარესებულ ეკონომიკურ სიტუაციას და ძირითადი სერვისების არარსებობას გავლენა ჰქონდა იემენის მშვიდობიან მოსახლეობაზე. აღნიშნულ საკითხებთან დაკავშირებით სამხრეთ იემენში გაიმართა საპროტესტო აქციები.[5]

გაეროს ლტოლვილთა უმაღლესმა კომისარიატმა (UNHCR) 2021 წლის ოქტომბერში გამოაქვეყნა ანგარიში, სადაც ასახულია აღნიშნული ორგანიზაციის მიდგომა იემენში პირთა დაბრუნების საკითხთან მიმართებით. კერძოდ, ანგარიშის მიხედვით, UNHCR მოუწოდებს ქვეყნებს, იძულებით არ დააბრუნონ იემენის მოქალაქეები და იემენის ყოფილი რეზიდენტები იემენის არც ერთ ნაწილში. აღნიშნული მიდგომა წარმოადგენს მოპყრობის მინიმალურ სტანდარტს და სახეზე უნდა იყოს მანამ, სანამ იემენში უსაფრთხოების, კანონის უზენაესობის და ადამიანის უფლებების კუთხით არსებული სიტუაცია მნიშვნელოვნად გაუმჯობესდება, რათა შემდგომში უზრუნველყოფილ იქნას იმ პირთა უსაფრთხო და ღირსეული დაბრუნება, რომელთა მიმართაც დადგინდება, რომ არ საჭიროებენ საერთაშორისო დაცვას.

პირთა იძულებითი დაბრუნების დროებით შეჩერება არ უნდა გახდეს საერთაშორისო დაცვის ჩანაცვლების საფუძველი იმ პირთა მიმართ, რომლებიც აკმაყოფილებენ გაეროს 1951 წლის კონვენციით გათვალისწინებულ ლტოლვილის სტატუსს, რელევანტური რეგიონალური ინსტრუმენტებით გათვალისწინებულ ლტოლვილის უფრო ფართო კრიტერიუმს ან დამატებითი დაცვის ფორმას.[6]

[1] ადამიანის უფლებათა და საერთაშორისო ჰუმანიტარული სამართლის ჟენევის აკადემია; პროექტი „კანონის უზენაესობა შეიარაღებულ კონფლიქტებში“ RULAC; იემენი; ხელმისაწვდომია ბმულზე: https://www.rulac.org/browse/map [ნანახია 2022 წლის 26 ოქტომბერს]

[2] აშშ-ის სახელმწიფო დეპარტამენტი – იემენი – „ანგარიში ადამიანის უფლებების კუთხით არსებული ვითარების შესახებ“; გამოქვეყნებულია 2022 წლის 12 აპრილს; ხელმისაწვდომია ბმულზე:

[ნანახია 2022 წლის 26 ოქტომბერს]

[3]  Freedom House – იემენი – „ანგარიში პოლიტიკური უფლებებისა და სამოქალაქო თავისუფლებების შესახებ“; გამოქვეყნებულია 2022 წლის 24 თებერვალს; ხელმისაწვდომია ბმულზე:

[ნანახია 2022 წლის 26 ოქტომბერს]

[4] Amnesty International – იემენი – „ანგარიში ადამიანის უფლებების კუთხით არსებული ვითარების შესახებ“; გამოქვეყნებულია 2022 წლის 29 მარტს; ხელმისაწვდომია ბმულზე:

[ნანახია 2022 წლის 26 ოქტომბერს]

[5] Human Rights Watch – იემენი – ანგარიში ადამიანის უფლებების კუთხით არსებული ვითარები შესახებ; გამოქვეყნებულია 2022 წლის 13 იანვარს; ხელმისაწვდომია ბმულზე:

[ნანახია 2022 წლის 26 ოქტომბერს]

[6] გაეროს ლტოლვილთა უმაღლესი კომისარიატი – UNHCR-ის პოზიცია პირთა იემენში დაბრუნების შესახებ  ; გამოქვეყნებულია 2021 წლის ოქტომბერში; ხელმისაწვდომია ბმულზე:

[ნანახია 2022 წლის 26 ოქტომბერს]

ევროკავშირის თავშესაფრის სააგენტო [EUAA] 2022 წლის 3 მარტს გამოქვეყნებულ ინფორმაციაში – „გაწვევა და რეკრუტირება იემენში“ – წერს, რომ ქვეყნის კონსტიტუციის მიხედვით [მე-60 მუხლი], „რელიგიისა და სამშობლოს დაცვა მოვალეობა, ხოლო სამხედრო სამსახური ღირსეული საქციელია“. ამავე მუხლის მიხედვით, ეროვნული სამხედრო სამსახურის გავლასთან დაკავშირებულ საკითხებს არეგულირებს კანონმდებლობა. იემენის კანონმდებლობით, ქვეყანაში არ არსებობს „ჯარში გაწვევა“. იემენში სამხედრო სამსახური ნებაყოფლობითია და მინიმალური სამხედრო ასაკი 18 წელია. ის, ვინც ნებაყოფლობით შეუერთდება შეიარაღებულ ძალებს, ვალდებულია იმსახუროს 2 წლის განმავლობაში.

წყაროების ინფორმაციით, აღწერილი იყო 171 გადამოწმებული შემთხვევა, როდესაც 10-17 წლის ასაკის ბავშვების რეკრუტირება იემენის შეიარაღებულ ძალებშ მათი გამოყენება მოხდა 2019 და 2020 წელს. რეკრუტირებას ადგილი ჰქონდა, ძირითადად, შაბვას, მარიბის, დალის, ტაიზისა და ბაიდის პროვინციებში. 2020 წლის თებერვალში თავდაცვის და შინაგან საქმეთა სამინისტროებმა გამოსცეს პოლიტიკური და სამხედრო განკარგულება, რომელიც კრძალავდა ბავშვების რეკრუტირებას და იემენის არმიასა და უსაფრთხოების ძალების მიერ გამოყენებას. 2021 წლის სექტემბერში, წყაროები აღნიშნავდნენ, რომ 2020 წლის განმავლობაში ბავშვების რეკრუტირების დოკუმენტირებული შემთხვევების [მინიმუმ 239 შემთხვევა] 10% მოდიოდა სამთავრობო ძალებზე. ექსპერტთა მოსაზრებით, რეკრუტირებას, როგორც ბრიგადების, ასევე სამთავრობო ძალების მხრიდან, ფინანსური საფუძველი აქვს – ახალგაზრდა ბიჭების ოჯახების ეკონომიკური საჭიროებები – რადგან რეკრუტირებულებს მიმზიდველ ანაზღაურებას სთავაზობენ.

წყაროების ინფორმაციით, ჰუტები კონცენტრირებულნი არიან ახალგაზრდების იდეოლოგიური არმიის შექმნაზე და ისინი ცდილობენ სკოლებსა და სამეზობლოში მოახდინონ ახალგაზრდების რეკრუტირება და ამისთვის იყენებენ რელიგიურ, კულტურულ და პოლიტიკურ პროპაგანდას. გარდა ამისა, გავრცელებული ინფორმაციით, ასევე ადგილი აქვს იძულებასა და დაშინებასაც. მუქარის ობიექტები ხდებიან ახალგაზრდა ბიჭების ოჯახებიც – მათ ემუქრებიან დაპატიმრებით, რათა ახალგაზრდა ბიჭები აიძულონ, გაწევრიანდნენ შეიარაღებულ დანაყოფში.

2020 წლის მაისში წყაროები წერდნენ, რომ ჰუტებმა აამოქმედეს გაწვევის კამპანია „ახალგაზრდა მამაკაცებისთვის თავიანთი კონტროლის ქვეშ მყოფ ტერიტორიებზე, საუდის არაბეთის ხელმძღვანელობით მოქმედი კოალიციისა და არაბთა გაერთიანებული საამიროების მიერ მხარდაჭერილი ძალების წინააღმდეგ საბრძოლველად.“ წყაროების ცნობით, დედაქალაქი სანას თითოეული რაიონიდან/სამეზობლოდან [neighbourhood] იყვნადნენ 4 ახალგაზრდა ბიჭს და მიჰყავდათ წვრთნებზე – ბრძოლის ველზე გაგზავნამდე, მათ იარაღის მოხმარებას ასწავლიდნენ.

წყაროები 2021 წლის თებერვალში ასევე წერდნენ, რომ მებრძოლების ნაკლებობას, განსაკუთრებით კარგად გაწვრთნილი მებრძოლების ნაკლებობას ჰუტები განიცდიან და ეს ბოლო 6 თვეში უფრო თვალსაჩინო გახდა. ჰუტები ყოველთვის მიმართავდნენ გაწვევას თავიანთი რიგების შესახვსებად, მაგრამ ბოლო გაწვევებისას, რეკრუტირებულები უფრო ახალგაზრდები არიან, იღებენ ნაკლებ წვრთნა/მომზადებას და მათ უხდიან [საერთოდ თუ უხდიან] გაცილებით ნაკლებს, ვიდრე 6 თვით ადრე.

ჰუტები რეკრუტირების რამდენიმე მეთოდს მიმართავენ, მათ შორის დაშინებას და ზეწოლას. ჰუტების მხრიდან რეკრუტირების ძირითადი მეთოდებია: ინდოქტრინაცია სკოლებში და საზაფხულო ბანაკები; ფინანსური შეთავაზებები და შიმშილის ტაქტიკა; გატაცება; რეკრუტირება დაკავების ცენტრებში როგორც გათავისუფლების პირობა.[1]

[1] ევროკავშირის თავშესაფრის სააგენტო EUAA; კითხვაზე პასუხი – იემენი: გაწვევა და რეკრუტირება; გამოქვეყნებულია 2022 წლის 3 მარტს; ხელმისაწვდომია ბმულზე:

[ნანახია 2022 წლის 28 მარტს]

ისლამური ტრადიციების მიხედვით ხდება თუ არა გეი მამაკაცების დასჯა და თუ კი რა ფორმით? – BBC სტატიაში „ჰომოსექსუალიზმი და ისლამი“ წერს, რომ ზოგადად, ისლამში ჰომოსექსუალიზმი დაგმობილია, რადგან ყურანის ზოგიერთი პასაჟის მიხედვით, შესაძლებელია ივარაუდებოდეს, რომ ის ალლაჰის ნების საწინააღმდეგოა. მაგალითად, ყურანის 4:16-ში წერია, რომ „თუ ორი მამაკაცი ავხორცობაშია ბრალდებული, ორივე უნდა დაისაჯოს, თუ ისინი ამას მოინანიებენ და გამოსწორდებიან, აპატიეთ.  ალლაჰი მოწყალეა“.

სტატიის მიხედვით, ისლამური სამართლის – „შარიათის“ სკოლათა უმრავლესობა მიიჩნევს, რომ ჰომოსექსუალური ურთიერთობა იმსახურებს ისეთივე სასჯელს, რასაც მრუშობა, მეუღლის ღალატი. აღნიშნული დანაშაულისთვის, შარიათი სასიკვდილო სასჯელს აწესებს. შესაბამისად, ზოგიერთი თანამედროვე ისლამური სახელმწიფო ჰომოსექსუალიზმს დანაშაულად მიიჩნევს და ამისთვის სიკვდილით დასჯასაც კი ითვალისწინებს.[1]

მედია საშუალება The Guardian მიხედვით, არაერთ მუსლიმურ ქვეყანაში ჰომოსექსუალიზმი დასჯადია. მაგალითად, ირანში „ლავათი“ (სოდომური ცოდვა) სიკვდილით დასჯად ქმედებას წარმოადგენს და ამის გამო, პრაქტიკაშიც არაერთი პირი დაქვემდებარებულა სასიკვდილო სასჯელს. საუდის არაბეთში, სუდანში, იემენსა და მავრიტანიაშიც „სოდომია“ სასიკვდილო დანაშაულია, თუმცა, ათწლეულებია რაც, აღნიშნულ ქვეყნებში ჰომოსექსუალობის გამო სიკვდილით არავინ დაუსჯიათ. ამას გარდა არსებობს მთელი რიგი არაბული ქვეყნებისა, სადაც ჰომოსექსუალიზმის ბრალდებით, პირი შესაძლოა 10 წლამდე პატიმრობას დაექვემდებაროს. ესენია: ალჟირი, ბაჰრეინი, კუვეითი, ლიბანი, ლიბია, მაროკო, ომანი, კატარი, სომალი, ტუნისი და სირია. ზოგ ქვეყანაში, მართალია, კანონი უშუალოდ არ კრძალავს ჰომოსექსუალიზმს, თუმცა, ამ შემთხვევაში, გეი ადამიანებს მაინც დევნიან სხვა მუხლებით. მაგალითად, ეგვიპტეში ჰომოსექსუალების წინააღმდეგ კვლავაც აქტიურად გამოიყენება კანონი „გარყვნილების“ შესახებ.[2]

2. იემენის რესპუბლიკაში გეი მამაკაცების მდგომარეობა: აკრძალულია თუ არა ჰომოსექსუალიზმი, უსაფრთხოების მხრივ გეი მამაკაცებისთვის რა მდგომარეობაა, არის თუ არა დაცული მათი უფლებები, დასჯადია თუ არა ჰომოსექსუალიზმი სახელმწიფოს მიერ, გეი მამაკაცებს ვისგან ემუქრებათ საფრთხე იემენში და რა ფორმით. იემენში დაბრუნების შემთხვევაში, თუ გამჟღავნდა, რომ მამაკაცი გეია, რა საფრთხე დაემუქრება მას?

ა.შ.შ. სახელმწიფო დეპარტამენტი იემენში ადამიანის უფლებათა კუთხით არსებული მდგომარეობის შესახებ 2020 წელს გამოქვეყნებულ ანგარიშში (საანგარიშო პერიოდი – 2019 წელი) წერდა, რომ ქვეყნის სისხლის სამართლის კოდექსის მიხედვით, იემენში კონსესუალური ხასიათის სექსუალური ურთიერთობა იგივე სქესის პირებს შორის დასჯადია. აღნიშნული დანაშაულისთვის, ისლამური შარიათის სამართლის იემენისეული ინტერპრეტაციის თანახმად, სასჯელის სახით განსაზღვრულია სიკვდილით დასჯა. ანგარიშის მიხედვით, 10 წელზე მეტი ხანია, რაც არ გავრცელებულა ინფორმაცია იემენში ლგბტი სეგმენტის წარმომადგენელი პირის სიკვდილით დასჯის თაობაზე.

იემენის მთავრობა არ მიიჩნევდა ლგბტი პირების მიმართ დისკრიმინაციის ან ძალადობის ფაქტებს „რელევანტურ“ საკითხებად და ამაზე სტატისტიკას არ აწარმოებდა. ანგარიშის თანახმად, გამომდინარე ქმედების უკანონობიდან და შედეგად სავარაუდოდ მძიმე სასჯელისგან თავის აცილების მიზნით, ლგბტი პირთა უმრავლესობა საკუთარ ორიენტაციას მალავდა. ღიად ლგბტი პირები ექვემდებარებოდნენ დისკრიმინაციას.

ქვეყანაში არ არსებობს ლგბტი საკითხებზე მომუშავე არასამთავრობო ორგანიზაცია, ხოლო მთავრობა ბლოკავდა ისეთ საიტებზე წვდომას, სადაც განთავსებული იყო ლგბტი პირებთან დაკავშირებული მასალა.[3]

საერთაშორისო არასამთავრობო ორგანიზაცია Freedom House იემენის შესახებ 2020 წლის მარტში გამოქვეყნებულ ყოველწლიურ ანგარიშში (საანგარიშო პერიოდი – 2019 წელი) წერდა, რომ იგივე სქესის მქონე პირთა შორის სექსუალური ურთიერთობა კანონის აკრძალულია, ხოლო სასჯელის სახით გათვალისწინებულია ისეთი სანქციები, როგორიცაა: გამათრახება, დაპატიმრება და სიკვდილით დასჯა. გამომდინარე მათდამი არსებული ძალადობრივი მუქარებისა, ლგბტი იემენელთა უმრავლესობა იძულებულია, საკუთარი ორიენტაცია დამალოს.[4]

გაეროს ადამიანის უფლებათა საბჭო 2020 წლის სექტემბერში გამოქვეყნებულ ანგარიშში წერდა, რომ იემენში კონფლიქტის დაწყებიდან, ზოგიერთ პროვინციაში სექსუალური ორიენტაციის მოტივით პირთა მიმართ ძალადობისა და დისკრიმინაციის ხარისხი მნიშვნელოვნად გაიზარდა. საბჭოს ექსპერტებმა დაადასტურეს, რომ აღნიშნულ დანაშაულების 2016-2020 წლების განმავლობაში ჩადიოდნენ როგორ ჰუსიტი ამბოხებულები, ასევე – უსაფრთხოების ძალები. მათ მიერ გამოკითხულმა 9 პირმა ისაუბრა თუ როგორ გადაურჩნენ ისეთი ტიპის უფლებადარღვევებს, როგორიცაა: თვითნებური დაკავება, არასათანადო მოპყრობა, წამება, სექსუალური ძალადობა და ა.შ. დამნაშავეები მათ ბრალს სდებდნენ, რომ ისინი ხელს უწყობდნენ პროსტიტუციისა და ჰომოსექსუალიზმის გავრცელებას, რითაც დახმარებას მტერს უწევდნენ.[5]

[1] BBC – What does Islam say about homosexuality?; available at https://www.bbc.co.uk/bitesize/guides/z8kjpv4/revision/5 [accessed 10 November 2020]

[2] The Guardian – article “Everything you need to know about being gay in Muslim countries”; published on 21 June 2016; available at https://www.theguardian.com/world/2016/jun/21/gay-lgbt-muslim-countries-middle-east [accessed 10 November 2020]

[3] United States Department of State – “Country Report on Human Rights Practices 2019 – Yemen”; published in March 2020; available at

[accessed 9 November 2020]

[4] Freedom House – Freedom in the World 2020 – Yemen; published in March 2020; available at

[accessed 10 November 2020]

[5]  UN Human Rights Council – Situation of human rights in Yemen, including violations and abuses since September 2014 Comprehensive report of the Group of Eminent International and Regional Experts on Yemen*, **; published on 14 September 2020; available at

[accessed 10 November 2020]

გაერთიანებული სამეფოს საგარეო საქმეთა და თანამეგობრობის ოფისმა 2020 წლის 14 მარტს გამოაქვეყნა განახლებული რუქა, სადაც აღწერილია მოგზაურთათვის იემენში მოგზაურობის მიზანშეწონილობასთან დაკავშირებული რჩევები. რუქაზე წითლად აღნიშნულია ზონა, სადაც ტურისტებს ურჩევენ საერთოდ არ იმოგზაურონ;  ყვითლად აღნიშნულია ზონა, სადაც ტურისტებს ურჩევენ იმოგზაურონ მხოლოდ განსაკუთრებული აუცილებლობის შემთხვევაში; მწვანე ფრად აღნიშნულია ზონა, სადაც მოგზაურობა ნებადართულია რჩევების გათვალისწინებით.

ოფისი მოუწოდებს ბრიტანეთის მოქალაქეებს, ქვეყანაში მიმდინარე მძიმე სამოქალაქო ომის ფონზე, კატეგორიულად შეიკავონ თავი იემენის ნებისმიერ ნაწილში მოგზაურობისგან. ქვეყანაში უსაფრთხოების კუთხით არსებული სიტუაცია არასტაბილურია. შეიარაღებული შეტაკებები გრძელდება მთელი ქვეყნის მასშტაბით, რაც კიდევ უფრო აუარესებს ისედაც მძიმე ჰუმანიტარულ მდგომარეობას. იემენში საკვებზე, სასმელ წყალსა და სამკურნალო მედიკამენტებზე წვდომა შეზღუდულია. ასევე, არსებობს განურჩეველი ხასიათის შეიარაღებულ კონფლიქტში მოხვედრის სერიოზული რისკი.[1]

აშშ-ის სახელმწიფო დეპარტამენტი იემენში ადამიანის უფლებათა კუთხით არსებული მდგომარეობის შესახებ 2020 წელს გამოქვეყნებულ ანგარიშში (საანგარიშო პერიოდი – 2019 წელი) წერდა, რომ ქვეყანაში 2014 წელს დაწყებული სამოქალაქო ომი კვლავაც აქტიურად მიმდინარეობს. შესაბამისი სამოქალაქო სამსახურები ვერ ინარჩუნებდნენ ეფექტურ კონტროლს უსაფრთხოების კუთხით არსებულ სიტუაციაზე.

მიმდინარე წელს, ადამიანის უფლებათა კუთხით არსებულ სერიოზულ უფლებათა დარღვევებს შორის იყო: უკანონო და თვითნებური მკვლელობები – მათ შორის, პოლიტიკური დაკვეთით მკვლელობები;  იძულებითი გაუჩინარების შემთხვევები; წამება; უკანონო დაკავება და დაპატიმრება; მძიმე და სიცოცხლისთვის საშიში საპატიმრო პირობები; პოლიტიკური პატიმრები;  კორუფცია; ბავშვთა იძულებითი რეკრუტირების შემთხვევები და ა.შ.

ამას გარდა, უსაფრთხოების ძალების მიმართ დაუსჯელობა წარმოადგენდა სერიოზულ პრობლემას, რადგან ერთის მხრივ – ქვეყნის ზოგიერთ ნაწილში ქვეყნის მთავრობა არ ფლობდა ეფექტურ კონტროლს, ხოლო მეორეს მხრივ – როდესაც ამის გაკეთება შეეძლო, კორუფციისა და შესაბამისი ეფექტური მექანიზმების არარსებობის გამო, ვერ ახერხებდა საქმეების სათანადოდ გამოძიებას და დამნაშავეთა დასჯას.

არასამთავრობო აქტორები – მათ შორის, აჯანყებული ჰუტები; სხვადასხვა სეცესიონისტი ელემენტები; ტერორისტული ორგანიზაცია – „არაბეთის ნახევარკუნძულის ალ-ქაიდა“ (AQAP) და “ისლამური სახელმწიფოს“ ადგილობრივი შტო ასევე, ყოველგვარი შემდგომი პასუხისმგებლობის გარეშე  ჩადიოდნენ სერიოზულ უფლებათა დარღვევებს. ამას გარდა, საუდის არაბეთის ხელმძღვანელობით მოქმედი სამხედრო კოალიციის საჰაერო დაბომბვებს, ხშირად, თან სდევდა მსხვერპლი სამოქალაქო მოსახლეობაში.[2]

საერთაშორისო არასამთავრობო ორგანიზაცია Human Rights Watch იემენში ადამიანის უფლებათა კუთხით არსებული მდგომარეობის შესახებ 2020 წლის იანვარში გამოქვეყნებულ ანგარიშში წერდა, რომ იემენში მიმდინარე შეიარაღებული კონფლიქტი, დღესდღეობით, მსოფლიოში ყველაზე დიდი ჰუმანიტარული კატასტროფაა. კონფლიქტის მონაწილე ორივე მხარის ქმედებების შედეგად, დაიღუპა და დაშავდა ათასობით სამოქალაქო პირი. „Yemen Data Project“-ის მიხედვით, 2015 წლიდან მოყოლებული, 17 500 სამოქალაქო პირია გარდაცვლილი ან დაშავებული, ხოლო მათ შორის მეოთხედი – ქალი ან ბავშვია. 20 მილიონზე მეტ იემენელს არ გააჩნია წვდომა საკმარისი საკვებზე, ხოლო 10 მილიონი მათაგანი – შიმშილობის რისკის ზღვარზეა.

ქვეყნის არამდგრადი და სუსტი ეკონომიკა, შეიარაღებული კონფლიქტის შემდგომ, კიდევ უფრო დაკნინდა. ასობით ათას ოჯახს აღარ აქვს შემოსავალი, ხოლო უამრავი საჯარო მოხელე ხელფასის გარეშე უკვე რამდენიმე წელია მუშაობს. აღნიშნულმა ქმედებებმა, ბუნებრივია, წვლილი შეიტანა ჰუმანიტარული კრიზისის კიდევ უფრო დამძიმებაში.

როგორც იემენის მთავრობის ძალები და საერთაშორისო კოალიცია, ასევე – ჰუტები, სჩადიოდნენ ისეთ დანაშაულებს როგორიცაა უკანონო დაკავებები და იძულებითი გაუჩინარებები.  2015 წლიდან მოყოლებული, იემენის სამთავრობო ძალების მხარდამჭერი კოალიცია, რომელსაც საუდის არაბეთი ხელმძღვანელობს, პერიოდულად ახორციელებს განურჩეველ და სრულიად დისპროპორციულ საჰაერო დაბომბვებს, რასაც უკვე ათასობით სამოქალაქო პირის სიცოცხლე ემსხვერპლა. ასევე, ხორციელდებოდა თავდამსხმები სამოქალაქო ობიექტებზე, რაც აკრძალულია. ჰუტი აჯანყებულები ასევე  იყენებდნენ ისეთ არა კონვენციურ მეთოდებს, როგორიცაა: აკრძალული ნაღმები; ბავშვთა რეკრუტირება და განურჩეველი ხასიათის საარტილერიო დაბომბვები, რასაც ასევე თან ახლდა სამოქალაქო დანაკარგები.[3]

[1] UK Home Office – Foreign Travel Advice – Yemen; published 14 March 2020; available at https://www.gov.uk/foreign-travel-advice/yemen [accessed 30 March 2020]

[2] United States Department of State – “Country Report on Human Rights Practices 2019 – Yemen”; published in March 2020; available at

[accessed 30 March 2020]

[3] Human Rights Watch – World Report 2020 – Yemen; published 14 January 2020; available at

[accessed 31 March 2020]

აშშ-ის სახელმწიფო დეპარტამენტი 2017 წელს გამოქვეყნებულ ანგარიშში იემენში რელიგიის თავისუფლების შესახებ წერს, რომ ქვეყნის კონსტიტუციის თანახმად, ისლამი სახელმწიფო რელიგიაა და ყველა კანონი შესაბამისობაში უნდა იყოს შარიათთან. კონსტიტუცია უზრუნველყოფს აზრისა და გამოხატვის თავისუფლებას შესაბამისი კანონის საზღვრებში, თუმცა არ აღიარებს რელიგიის თავისუფლებას. კანონი კრძალავს ისლამის უარყოფას, ისლამიდან სხვა რელიგიაზე კონვერტაციას და პროზელიტიზმს (რელიგიის აქტიური ქადაგება, მისწრაფება საკუთარ სარწმუნოებაზე მოაქციო სხვები) მუსლიმების მიმართ. ზემოხსენებული დანაშაულების მიმართ სასჯელის უმაღლესი ზომა – სიკვდილით დასჯაა დაწესებული; პროზელიტიზმის შემთხვევაში – 5 წლით თავისუფლების აღკვეთა. იემენის სისხლის სამართლის კოდექსის თანახმად, ისლამის „გაცნობიერებული“ და „დაჟინებული“ უარყოფა სიკვდილით ისჯება, თუმცა, ურწმუნოებაში ბრალდებულს აძლევენ მონანიების სამ შანსს. თუკი ბრალდებული მოინანიებს, მათ მიმართ სიკვდილით დასჯა არ გამოიყენება. იემენის საოჯახო კანონმდებლობით, დაუშვებელია მუსლიმის დაქორწინება „ურწმუნოზე“. ქალების შემთხვევაში, აკრძალულია არა-მუსლიმ მამაკაცზე დაქორწინება, ხოლო, მამაკაცებს შეუძლიათ იქორწინონ „წიგნის რელიგიების“ (ისლამი, ქრისტიანობა, იუდაიზმი) აღმსარებელ პირებზე. იემენის საჯარო სკოლებში ისწავლება რელიგია, თუმცა, მხოლოდ ისლამი. საჯარო სკოლებში, დაწყებითი და საშუალო განათლების მიზანია, მოსწავლეებმა იცოდნენ ისლამური რიტუალები და ქვეყნის ისტორია თუ კულტურა ისლამური კონტექსტით, ასევე, ისლამური დოქტრინა.

ქვეყანაში მიმდინარე სამოქალაქო ომს თან ახლავს ექსტრემისტული ისლამისტური ჯგუფებისგან  რელიგიური ძალადობის შემთხვევები. ტერორისტულ ჯგუფებს (AQAP, ISIS) საკუთარი წვლილი შეაქვთ ქვეყანაში მიმდინარე ძალადობაში. ანგარიშში ნათქვამია, რომ საანგარიშო პერიოდის განმავლობაში ფიქსირდებოდა თავდასხმები ქრისტიანებზე, ებრაელებსა და  ბაჰაიზმის მიმდევრებზე.[1]

„Freedom House“ 2018 წლის ანგარიშში იემენის შესახებ წერს, რომ იემენში არსებობს მცირე რელიგიური უმცირესობის ჯგუფები, რომელთა რელიგიის და აღმსარებლობის თავისუფლებას, ტრადიციულად, უმეტეს შემთხვევაში პატივს სცემენ, თუმცა, ისლამიდან კონვერტაცია და მუსლიმების მიმართ პროზელიტიზმი სასტიკად აკრძალულია.  მიმდინარე სამოქალაქო ომის ფონზე, გამწვავებულია სიტუაცია შიიტებს და სუნიტებს შორის.[2]

იემენური გამოცემა „AL-BAB“ 2016 წლის 26 აპრილის სტატიაში წერს 17 წლის ომარ მუჰამედ ბატავილიზე, რომელიც იემენის ქალაქ ადენში, საკუთარი სახლიდან გაიტაცეს კვირა დღეს, დილის 10 საათზე. მეორე დღეს, ერთერთი უბნის მაცხოვრებლებმა ის ქუჩაში მოკლული იპოვეს. წყაროების ინფორმაციით, ბატავილი ხშირად იღება სიკვდილის შესახებ მუქარებს რელიგიაზე საკუთარი კრიტიკული შეხედულებების გამო, რომელსაც ის ავრცელებდა სოციალური ქსელის „Facebook“ საშუალებით. სავარაუდოდ, ის სწორედ რელიგიური ექსტრემისტების ჯგუფმა მოკლა.

იემენში ისლამის უარყოფა სიკვდილით დასჯადი დანაშაულია, თუმცა, პრაქტიკაში,  თითქმის არასდროს გამოიყენება. იმ შემთხვევაში, როდესაც სასამართლოში შედის კონკრეტული საქმე რელიგიის უარყოფასთან დაკავშირებით, ბრალდებულს ხშირად ნებას რთავენ,  საკუთარი ნებით დატოვოს ქვეყანა, ან მას აპატიმრებენ სხვა დანაშაულის გამო, რათა თავიდან აიცილონ საერთაშორისო დონეზე გამოხმაურება. ექსტრემისტები კი, მიიჩნევენ, რომ სამთავრობო სტრუქტურები სათანადო ყურადღებას არ უთმობენ საკუთარ რელიგიურ ვალდებულებებს და ცდილობენ, თავად აღასრულონ ისინი. სწორედ ამის შედეგია ისეთი თვითნებური მკვლელობების შემთხვევები, როგორსაც ადგილი ჰქონდა ზემოხსენებულ პირთან მიმართებაში.[3]

[1] United States Department of State, 2016 Report on International Religious Freedom – Yemen, 15 August 2017, available at:

[accessed 21 June 2018]

[2] Freedom House, Freedom in the World 2018 – Yemen, 1 March 2018, available at:

[accessed 21 June 2018]

[3] Yemeni Online Journal “Al-Abab”, article “Yemeni accused of atheism is murdered”, 26 April 2016, available at: http://al-bab.com/blog/2016/04/yemeni-accused-atheism-murdered [accessed June 21 2018]